Ο Μπάρμπας
Ο Μπάρμπας εμφανίστηκε στη γειτονιά πριν από κάνα χρόνο. Είναι παμπάλαιος, πάνω από ογδόντα. Δεν ξέρουμε τ’ όνομά του, γιατί με κανέναν δεν έχει κουβέντες. Έτσι, τον βαφτίσαμε Μπάρμπα. Φαίνεται να είναι ολομόναχος στον κόσμο, μόνος ψωνίζει, μόνος απλώνει τη μπουγάδα. Είναι ψιλόλιγνος, με ένα κεφάλι στενόμακρο και φαλακρό, σαν μελιτζάνα, μύτη σουβλερή, στόμα σουφρωμένο και μάτια σαν κουμπότρυπες. Από τότε που μπήκε ο χειμώνας, κυκλοφορεί φορώντας πάντα ένα μακρύ, γκρίζο, χοντρό παλτό, κλειστό ως τον λαιμό. Περπατάει αργά, ακουμπώντας στο μπαστούνι του.
Είμαι άνθρωπος λογικός, δεν πιστεύω σε προλήψεις. Αλλά στην γειτονιά λένε ότι αν ο Μπάρμπας περάσει δίπλα σου δύο φορές μέσα στη μέρα, θα πεθάνεις πριν δύσει ο ήλιος. Όταν το πρωτάκουσα, έβαλα τα γέλια. Καθώς, όμως, περνούσαν οι μήνες, μάθαινα κάθε τόσο ότι ο τάδε ξαφνικά αποδήμησε εις Κύριον και ο δείνα τίναξε τα πέταλα στα καλά καθούμενα και όλοι τους είχαν απαντήσει τον Μπάρμπα δυο φορές την ίδια μέρα. Υπήρχαν μάρτυρες που το βεβαίωναν. Μάρτυρες! Έτυχε, τάχα, να είναι και τις δυο φορές μπροστά και να το δουν! Παραμύθια. Άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα, είτε συναντήσουν τον Μπάρμπα είτε όχι. Αν και, ομολογώ, η γειτονιά έχει γεμίσει μακαρίτες τους τελευταίους μήνες. Αλλά ποιοι είμαστε εμείς, που θα ορίσουμε την ατζέντα του Χάρου;
Ο Μπάρμπας. Έχει όντως κάτι κρύο πάνω του. Όταν σε κοιτάζει, νομίζεις ότι τα μάτια του ρουφάνε το φως και σκοτεινιάζει ο τόπος. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά. Δεν πιστεύω σε προλήψεις. Είμαι λογικός άνθρωπος. Μόνο που, να… Σήμερα το πρωί παραλίγο να πέσω πάνω του, καθώς πήγαινα να πάρω το αυτοκίνητό μου και κείνος έβγαινε απ’ τον καφενέ. Και το απόγευμα, θα ’χει καμιά ώρα, αφού πάρκαρα το αυτοκίνητο και τράβηξα για το σπίτι, εμφανίστηκε μπροστά μου σαν φάντασμα. Αν τον είχα δει εγκαίρως, θα μπορούσα να περάσω απέναντι, για να μη δευτερώσει το κακό. Μα δεν μου άφησε το παραμικρό περιθώριο: μόλις πήγα να στρίψω τη γωνιά, να ’τος μπροστά μου, η πιτσιλωτή φαλάκρα, το γκρίζο παλτό και το σκοταδερό βλέμμα, ενώ ο ρυθμικός χτύπος του μπαστουνιού θαρρείς και σήμαινε βαριά την ώρα.
Χαμήλωσε πια ο ήλιος. Κοντεύει ν’ αγγίξει τον ορίζοντα.
Say your opinion
Log in to post comments
Σαν σε ταινία μικρού μήκους