Library
Πηνελόπη Δέλτα
Παραμύθι Χωρίς Όνομα
Πηνελόπη Δέλτα
Τα γεγονότα της ιστορίας συμβαίνουν σε μια φανταστική χώρα, που ονομάζεται «Χώρα των Μοιρολάτρων» (ο τόνος σκόπιμα στο «-λά-»). Βασιλιάς της χώρας αυτής είναι ο Αστόχαστος (ή «Ασυλλόγιστος» στις πρώτες εκδόσεις του έργου) και βασίλισσα η Παλάβω. Ο γιος τους ονομάζεται Συνετός και οι κόρες τους Ζήλιω, Πικρόχολη και Ειρηνούλα. Η ιστορία αρχίζει όταν ο Αστόχαστος έχει οδηγήσει τη χώρα του στην απόλυτη κατάρρευση, στην οικονομική χρεοκοπία και στην αδυναμία επιβιώσεως, ενώ οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Σε τέτοιο σημείο έχει φθάσει η κατάπτωση του κράτους, ώστε το εγκαταλείπει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παίρνοντας μαζί του ό,τι είχε απομείνει στο δημόσιο ταμείο. Το κράτος επιβιώνει μόνο χάρη στην οικονομική βοήθεια από τα γειτονικά βασίλεια, όπου βασιλεύουν ο «Εξάδελφος Βασιλιάς» και ο «Θείος Βασιλιάς». Μέχρι που μία ημέρα, αντί για την επόμενη «δόση» της οικονομικής βοήθειας φθάνει ένα καλάθι που περιέχει μία γαϊδουροκεφαλή...
Αυτά όλα προκαλούν τη θλίψη αλλά και την αγανάκτηση του Βασιλόπουλου, του Συνετού, που αποφασίζει να πάρει τη μικρότερη αδελφή του και να ξενιτευτεί. Το αποτρέπει όμως η κυρα-Φρόνηση, την οποία συναντά τυχαία, και η οποία τον πείθει να μείνει, να γνωρίσει από κοντά τον λαό του και να αγωνισθεί για την αναδιοργάνωση του κράτους. Αυτό και γίνεται, η προσπάθεια όμως για αναδιοργάνωση φέρνει τον Συνετό σε σύγκρουση με τους αξιωματούχους και όσους άλλους εκμεταλλεύονταν το «μπάχαλο» που είχε προκαλέσει η διοίκηση του πατέρα του για το προσωπικό τους συμφέρον. Ο Δικαστής, που ανήκει σε αυτή την κατηγορία, φεύγει από τη χώρα και πείθει τον Θείο Βασιλιά να εκστρατεύσει εναντίον της χώρας του Αστόχαστου με τη βεβαιότητα ότι θα την κατακτήσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Ο Συνετός ωστόσο κατορθώνει να εμπνεύσει πίστη και εμπιστοσύνη στον λαό του, ο οποίος εξεγείρεται σαν ένας άνθρωπος και, πολεμώντας με θάρρος και ενθουσιασμό, κατατροπώνει τον εισβολέα. Αμέσως μετά αρχίζει η αναδιοργάνωση του κράτους με την επιμέλεια της κυρα-Φρόνησης.
Αναγνωρίζοντας ο Αστόχαστος τα όσα πέτυχε ο γιος του, υποχρεώνεται να τον ανακηρύξει βασιλιά της Χώρας των Μοιρολάτρων.
Ιερομόναχος Δαμασκηνός
Hieromonk Damascene (Christensen) is an Eastern Orthodox priest, monk and spiritual child of ascetic and spiritual struggler Bl. Father Seraphim Rose, of St Herman of Alaska Monastery, Platina, California. Fr Damascene is the author of Fr Seraphim Rose: His Life And Works and Christ The Eternal Tao, as well as numerous articles on Eastern Orthodox faith, doctrine and spirituality…. Raised a nominal Christian, Fr Damascene came to believe that a personal God or gods was a “less enlightened” spiritual Truth than that of the Trans-Personal experience taught in Buddhism. Through his practice of Zen Buddhism, he experienced what he describes as “darkness, infinite nothingness, existing outside of space and time, where everything is Now and time has no meaning.” After having this experience, he met Father Seraphim Rose lecturing on his college campus (UC Santa Cruz). Fr Seraphim had been a student of Zen with Alan Watts, and of Taoism under a genuine transmitter of the Taoist philosophical tradition, Gi-ming Shen, before becoming an Eastern Orthodox Christian convert and monk. Through an on-going relationship with Fr Seraphim, who became his spiritual father, Monk Damascene came to discover that the Truth was not just an abstract idea, sought and known by the mind, but was something personal – even a Person – sought and loved by the heart. As he later wrote, “And that is how I met Christ.” He was at Fr Seraphim’s bedside when he reposed less than two years later. Not satisfied with a “normal or average” Christian experience, Fr Damascene went to live in the Northern California woods where Fr Seraphim lived, in his old wooden cabin, to be united with Christ without distraction. He has lived at St Herman of Alaska Monastery for over 25 years. ONLINE READING from Hieromonk Damascene Resentment and Forgiveness Preaching the Gospel The Way of Spiritual Transformation The Place of Lives of Saints in the Spiritual Life Βιβλία του μεταφρασμένα στα Ελληνικά (2007) Ορθόδοξη ανθρωπολογία και μεταμοσχεύσεις ζωτικών οργάνων, Μυριόβιβλος (2007) Σχέσεις ανδρογύνου πριν και μετά τον γάμο, Μυριόβιβλος (2005) π. Σεραφείμ Ρόουζ, Μυριόβιβλος
Χριστός το Αιώνιο Ταό
Ιερομόναχος Δαμασκηνός
Υπάρχει ένα Ον αδιαφοροποίητο καί πλήρες Γεννημένο πριν από τόν Ουρανό και τη Γη. Ήρεμο, απεριόριστο, Υπάρχει μοναχό του, αναλλοίωτο, Κυκλοφορεί παντού αδιάκοπα, Απροσδιόριστο, φαίνεται νά είναι η πηγή των πάντων. Δέν γνωρίζω τό όνομά του. Αλλά το αποκαλώ Tao. Αν έπρεπε νά τό προσδιορίσω... Θα το έλεγα Μέγα…
Τίτλος Πρωτοτύπου: Christ the Eternal Tao by Hieromonk Damascene Ἐκδόσεις: Valaam Books 2004
ΑΝΕΠΙΣΗΜΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ, ΕΚΠΟΝΗΘΕΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ Μετάφραση: Μαρία Ζηρά
Μαρία Πάλλα
Απώλειες
Μαρία Πάλλα
Μια συλλογή εννέα διηγημάτων.
- Ἡ δραχμή
- Κόκκινο χρῶμα γιὰ μιὰ ἐλεγεία
- Συνάντηση
- Τζεμὰλ ἢ τὸ ὁδοιπορικὸ τοῦ καπνοῦ
- Δίδυμη διαδρομὴ
- Σόλων
- Γαλάζιο δέντρο
- Ὁ πλάτανος
- Τὸ ξόδι
Μαρία Πάλλα
Η Μαρία Πάλλα γεννήθηκε το 1952 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. (τμήμα Ιστορικών σπουδών) και συνέχισε στη Γαλλία, στο Universite Paris VII (Jussieu) και στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS). Από το 1985 εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και από το 1991 υπηρετεί ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έως το 2003 δημοσίευε μελέτες σε ιστορικά και φιλολογικά περιοδικά. Εισηγήσεις της έχουν δημοσιευθεί επίσης σε πρακτικά συνεδρίων. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίσθηκε το 2003 με εννέα πεζογραφήματα υπό τον τίτλο "Απώλειες", που κυκλοφόρησαν εκτός εμπορίου από τις εκδόσεις "Νέα Πορεία". Η νουβέλα "Πυροτεχνήματα στη νύχτα" δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Πάροδος", 9, περίοδος δεύτερη, Ιούν. 2006. Το μυθιστόρημά της "Μικρὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα" κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις Νησίδες.
Χρυσάνθη Ζιτσαία
Μαρία Πάλλα
Καμιὰ φορά, στὸ παράθυρο τοῦ ἰσογείου ποὺ κάποτε στέγαζε τὸ γραφεῖο της, νομίζω πὼς θὰ δῶ τὴν ἴδια εἰκόνα, νὰ μελετᾶ σκυμμένη μὲ τὸν φακὸ πάνω στὰ γραπτά της. Λείπει τὸ ζηλευτὸ γλυκόλαλο ἀηδόνι τῆς Ἠπείρου, ἡ παρουσία, ὁ λόγος, τὸ γέλιο της ἀπὸ μένα κι ἀπὸ τὴ γειτονιά. Νιώθω νὰ αἰωρεῖται ὄχι τὸ φάντασμα, μὰ ἡ πνοὴ ἡ δικιά της, σὰν ἀντικρίζω τὴ μονοκατοικία, ποὺ τὴν ἀγαποῦσαν μάνα καὶ κόρη, ἄφησαν παρακαταθήκη στοὺς ἐπιγόνους νὰ μὴν τὸ ἀνταλλάξουν μὲ τὰ ἀργύρια τῶν ἐργολάβων γιὰ κανένα ἐξάμβλωμα, καὶ λέω σ’ ἐσένα, ποὺ θέλεις νὰ γράψεις αὐτήν τὴν ἱστορία, ὅτι μὲ κάθε εὐκαιρία τὴν ἀνακαλῶ, σὲ ἐρωτήματα ὀντολογικοῦ τύπου προσπαθῶ νὰ φανταστῶ τί ἀποκρινόταν, νά ’ναι καλὰ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται, ἀνάμεσα σὲ νέφη δοξαζόμενη, ἔτσι θέλω νὰ τὴ φαντάζομαι, στὰ τάγματα τῶν ποιητῶν εὐτυχισμένη, μὲ τὸν ἀέρα τῆς Δωδώνης νὰ τῆς πηγαίνει τὰ νέα ἀπὸ ’δῶ κάτω ψιθυρίζοντας Μὲ δραματικὲς κι ὀνειρικὲς / μεταμορφώσεις / Ἀναδύεσαι στῆς μνήμης τὴν ἀποθέωση / Ρόδο φλογισμένο τῆς ἐνοχῆς / πάνω στὸ βαθὺ χάσμα τοῦ στήθους…
Λύχνος στὸ δρόμο μου γιὰ ἕνα τέταρτο τοῦ αἰῶνα, ἀντίμαχος τῆς ἰσχνῆς αὐτοεκτίμησής μου, θαρρῶ ἡ θύμησή της, ἀπὸ τότε ποὺ ἔφυγε, μ’ αἱμοδοτεῖ στὴν ἀντιμέτρηση μὲ ὅ,τι νωρίτερα φοβόμουν, ἐπειδὴ αὐτοί ποὺ μᾶς ἀφήνουν ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν γιὰ μᾶς, ἂν δὲν τοὺς ἐγκαταλείπουμε μέσα στὸ μυαλό μας.
Μαρία Πάλλα
Η Μαρία Πάλλα γεννήθηκε το 1952 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. (τμήμα Ιστορικών σπουδών) και συνέχισε στη Γαλλία, στο Universite Paris VII (Jussieu) και στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS). Από το 1985 εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και από το 1991 υπηρετεί ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έως το 2003 δημοσίευε μελέτες σε ιστορικά και φιλολογικά περιοδικά. Εισηγήσεις της έχουν δημοσιευθεί επίσης σε πρακτικά συνεδρίων. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίσθηκε το 2003 με εννέα πεζογραφήματα υπό τον τίτλο "Απώλειες", που κυκλοφόρησαν εκτός εμπορίου από τις εκδόσεις "Νέα Πορεία". Η νουβέλα "Πυροτεχνήματα στη νύχτα" δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Πάροδος", 9, περίοδος δεύτερη, Ιούν. 2006. Το μυθιστόρημά της "Μικρὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα" κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις Νησίδες.
Βιογραφικὸ σημείωμα ἢ Οἱ πιανίστριες
Μαρία Πάλλα
Ἀπόψε οἱ οὐρανοὶ μᾶς πρόσφεραν μέγιστο δῶρο, ὁ αἰώνιος μακρόκοσμος συνάντησε τὸν δικό μας, ὑπηρέτες καὶ πάτρωνες, ὁ Ὀρφέας, οἱ Μοῦσες, οἱ φωτοδότες τῶν ἐγκοσμίων, αὐτοί ποὺ σβήνουν καὶ γράφουν νότες, ζωντανοὶ ἢ ἀπόντες ἔνευσαν, ἀποκαταστάθηκε ἡ συν-κοινωνία μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς μὲ τὴν παυσίλυπη θεήλατη μουσικὴ τῶν θνητῶν, τὸ ἀνθρώπινο ἐννόημα. Σὲ αὐτήν μετέχει ἡ πιανίστρια, οἱ ἀκροατές της, οἱ ὀνειροφαντασιὲς τῆς μητέρας της, τὰ μικροκοσμικὰ νηπενθῆ – τὰ βραβεῖα Τζίνα Μπαχάουερ, τὸ μεταλλικὸ δάχτυλο τῆς Χόλι Χάντερ, τὰ γερασμένα, πιανιστικὰ χέρια ποὺ ἀρνοῦνται νὰ πάρουν σύνταξη, Διδασκαλία παντοδαπή. Ἐράστριες τοῦ ἤχου, τῆς σιωπῆς, τῆς μοναξιᾶς. Μαγγανεύτριες, ἱερουργοὶ κατ’ οὐσίαν, κάποτε κατὰ φαντασίαν, παρ’ ἀξίαν, ζωντανεύουν τὸ ὄνειρο, μᾶς καθιστοῦν εὐφάνταστους δωρεοδόχους ἀποκάλυψης. Ἀλλὰ τὰ ὄνειρά μας, καίτοι ἀνθρώπινα, ὑπερβαίνουν τὸν χρόνο – μήπως καὶ τὴ θνητότητα;
Ζώγια Μεταλλικιώτη
Η Ζώγια Μεταλλικιώτη, ψευδώνυμο της Ζωής Γραμματικοπούλου, γεννήθηκε στο Μεταλλικό Κιλκίς το 1946 και μεγάλωσε με διηγήσεις, απουσίες, βιώματα δύσκολα και μνήμες, δικές της και άλλων. Γρήγορα τη γήτεψε ο κόσμος του βιβλίου (στην ανάγκη του βιβλίου βρίσκεται άλλωστε και η αφετηρία της δημιουργίας των καταστημάτων Ζώγια - Βιβλίο, τσάι και συμπάθεια, στα οποία πίνοντας κανείς το τσάι ή τον καφέ του μπορεί να ξεφυλλίσει ή και να διαβάσει ένα βιβλίο) και έπειτα από πολύχρονες αναγνώσεις, αποφάσισε να τυπώσει και τις δικές της μνήμες σ` ένα βιβλίο, που αποτελεί την πρώτη λογοτεχνική της προσπάθεια. Τα πρόσωπα και τα περιστατικά, που το εν λόγω βιβλίο ζωντανεύει και τα οποία προέρχονται από τα τραγικά χρόνια που γνώρισε η πατρίδα μας, είναι στην πλειονότητά τους αληθινά, και η περιγραφή τους βασίστηκε μόνο σε αυθεντικές διηγήσεις.
Παράδρομοι της μνήμης
Ζώγια Μεταλλικιώτη
Η δική μου ψυχή ήταν ακόμα γεμάτη από φαντάσματα που κάθε βράδυ έβγαιναν απ’ τα υπόγεια του μυαλού μου, κάθονταν δίπλα στη γραφομηχανή και υπαγόρευαν τις λαβωμένες ιστορίες των ηρώων μου, μέχρι την τελευταία τελεία του γραφτού.
Κοίταξα την αφέγγαρη νύχτα έξω απ’ το παράθυρο του σπιτιού μου, όλα ήταν βουβά, ήσυχα, κρυμμένα μες το σκοτάδι, δεν άκουγες ούτε την ανάσα τους. Τράβηξα την κουρτίνα για να απολαύσω καλύτερα τη θέα της πόλης. Το πρωινό φως πλημμύρισε το δωμάτιο και ενόχλησε τα ερεθισμένα απ’ την αϋπνία μάτια μου. Άνοιξα το παράθυρο και το κρύο μπήκε στο σπίτι, μύρισα τη σιωπή της φύσης λίγο πριν βγει ο ήλιος, έρημος ο δρόμος, ούτε ο γαλατάς δεν άρχισε το μοίρασμα του γάλακτος. Σύννεφα κάλυπταν τις κορυφές του Ολύμπου, φαίνονταν σαν γκριζωποί λεκέδες πάνω του. Η ομορφιά της φύσης σαν χείμαρρος αγκάλιασε την ψυχή μου. Καιρός ν’ αφήσουμε την ιστορία πίσω μας ν’ αναπαυθεί, να τη θυμόμαστε, αυτό επιβάλλεται, αλλά να ας μην τη σκαλίζουμε πολύ, ειδικά όταν οι πληγές τείνουν να επουλωθούν.
Κώστας Ζαφειρίου
Ο Κώστας Ζαφειρίου είναι γνωστός (ανάλογα με την εκάστοτε διάσταση που βρίσκεται κάθε φορά) ως Κύριος Γουτ ή Μενεστρέλ του Μιραβάλ ή ως Αυλητής ή πάλι απλά ως Κώστας Ζαφειρίου. Όταν δεν τσακώνεται με τις πολλαπλές του προσωπικότητες, του αρέσει να ρεμβάζει στο νησί της Λήμνου. Παρ' όλο που έχει σπουδάσει Διοίκηση Τουριστικών Επιχ/ων στην Πάτρα, το μεγαλύτερο μέρος της μέρας είναι μουσικός. Το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας όμως είναι συγγραφέας. Έχει γράψει αρκετά βιβλία για παιδιά και όχι μόνο, όπως "Τα Παραμύθια για την Αιθάλεια" (Αθήνα 2004) και την εφηβική σειρά φαντασίας "Τα Χρονικά της Αντάκρης" (Βιβλίο Πρώτο: Η Μάγισσα του Μπιλθόρ, εκδ. Μίνωας 2009, Βιβλίο Δεύτερο: Οι Γιοι της Αριζάν, υπό έκδοση). Το 2010 έγραψε (μαζί με τον Γιώργο Τυρίκο-Εργά), το βιβλίο ''Αυλητής και Παππουλάνθρωπος: Μαγεμένες Ιστορίες απ' τη Λέσβο και τη Λήμνο'', το οποίο εκδόθηκε απ' τις εκδόσεις Αιολίδα και διακρίθηκε απ' τη Νεανική Βιβλιοθήκη του Μονάχου, ανάμεσα στα 250 σπουδαιότερα βιβλία του κόσμου για το 2011. Το 2012 κυκλοφόρησε απ' τις εκδόσεις Καλέντη, το βιβλίο του ''Ο Αστέρης το νεαρό αστέρι'', ένα παραμύθι σε ρίμα με θέμα την αστρονομία. Μετά την επιτυχία της σειράς Αυλητής και Παππουλάνθρωπος, συνυπέγραψε και το δεύτερο βιβλίο της σειράς ''Θρύλοι και Ξωτικά του Αιγαίου'' εκδ. Αιολίδα 2013. Απ' το 2008 ζει και εργάζεται στη Λήμνο, όπου εμφανίζεται συχνά σε μικρές και μεγάλες μουσικές συναυλίες, αρθρογραφεί στην εφημερίδα Λημνιακός Λόγος και σε διάφορα ηλεκτρονικά sites, διαβάζει βιβλία άλλων, γράφει βιβλία δικά του, καλλιεργεί αμπέλια κοιτάζει καμιά φορά το νυχτερινό ουρανό με τα τηλεσκόπιά του και παίζει επιτραπέζια παιχνίδια με περίπλοκους κανόνες. Ήταν 29 ετών, 10 μηνών, 24 ημερών, 57 λεπών και 35 δευτερολέπτων (τη στιγμή που γράφτηκε αυτό)
Το Μεγάλο Δρακοκυνήγι
Κώστας Ζαφειρίου
ΣΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΡΑΚΑΚΙΑΣ κάθε άνθρωπος πρέπει κάποια στιγμή να φαγωθεί από έναν Δράκο... θέλει δε θέλει. Κυρίως επειδή αυτή είναι η μοίρα του.
Η ιστορία μας, κατά βάση, έχει να κάνει με έναν μάγο, έναν δράκο και κάτι άλλους που οργανώνουν το πιο ανόητο Δρακοκυνήγι όλων των εποχών!
Οι μάγοι είναι γενικώς κομπλεξικοί και δύστροποι τύποι. Όλη μέρα καταπιάνονται με ματζούνια, ξόρκια και καταπότια, μιλούν με γρίφους... Οι μάγοι, τ' απλά τα κάνουν σύνθετα. Προσπαθούν να δημιουργήσουν πράγματα απ' το πουθενά, να κάνουν θαύματα και στο τέλος το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν πιο πολλά προβλήματα απ΄οσα ξεκίνησαν να λύσουν.
Κάπως έτσι, λοιπόν, απ' τις παραξενιές ενός μάγου, άρχισε και η κατρακύλα της Δρακακίας.
Σίμος Οικονομίδης
Ο Σίμος Οικονομίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1971. Σπούδασε Φυσική και είναι διδάκτορας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Εργάζεται ως μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων. Γράφει πεζά, στίχους και σενάρια. Βιβλία του που έχουν τυπωθεί: "Το χαμόγελο του Άβελ" και "Έκλειψη για όλους".
Ερωτευμένος φιλόσοφος
Σίμος Οικονομίδης
Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας ήταν η Κατερίνα. Εγώ ήμουν τεσσάρων. Εκείνη μελαχρινή. Υπήρξαν και άλλες πιο πριν, αλλά η Κατερίνα τις έσβησε από τη μνήμη μου. Η σχέση μας ήταν θυελλώδης, μα κράτησε λίγο. Στα νήπια γνώρισα τη Φαίδρα. Με συνεπήρε η αθωότητά της και ο τρόπος που καθόταν πάντα με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στα γόνατα. Αυτό πρόδιδε εσωτερική τάξη και πειθαρχία. Η Φαίδρα διέφερε από όλες όσες είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Ήταν κοπέλα για σπίτι και οικογένεια. Αμέσως ήξερα ότι ήθελα να την παντρευτώ. Αλλά, αν ο γάμος είναι η φυσική κατάληξη μιας σχέσης, η δική μας ούτε καν άρχισε. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε; Η Φαίδρα ήταν κόρη της δασκάλας μας. Που σήμαινε: δεμένη με κοντό λουρί και υπό συνεχή επίβλεψη. Δεν είχα καμία πιθανότητα και το ήξερα. Δεν έκανα καν τον κόπο να προσπαθήσω.
Το καλό με μένα ήταν ότι πάντα είχα σοβαρό σκοπό. Ποτέ δεν πλησίαζα ένα κορίτσι μόνο για να το εκμεταλλευτώ. Πάντα είχα την προοπτική του γάμου. Ακόμα και με την Κατερίνα την είχα, παρά το έντονο πάθος. Διέδιδα παντού ότι θα τη νυμφευόμουν. Μέχρι που γνώρισα τη Φαίδρα. Τα σχέδιά μου για γάμο δεν άλλαξαν, το μόνο που άλλαξε ήταν η υποψήφια νύφη.
Σίμος Οικονομίδης
Ο Σίμος Οικονομίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1971. Σπούδασε Φυσική και είναι διδάκτορας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Εργάζεται ως μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων. Γράφει πεζά, στίχους και σενάρια. Βιβλία του που έχουν τυπωθεί: "Το χαμόγελο του Άβελ" και "Έκλειψη για όλους".
Το χαμόγελο του Άβελ
Σίμος Οικονομίδης
"Σε έναν κόσμο όπου από την αρχή του χρόνου είχε επικρατήσει ο κακός σπόρος του Κάιν, εμφανίζονταν κατά καιρούς αιθέρια πλάσματα από την αγέννητη γενιά του Άβελ, που ήταν γραφτό τους να χάνονται νωρίς, φαντάσματα της ιστορίας που δεν πατούσαν στη γη, αλλά γλιστρούσαν χωρίς τριβή πάνω σε ένα λεπτό στρώμα αέρα, πριν σβήσουν βιαστικά και τελείως αθόρυβα, σαν ουράνιο τόξο καλοκαιρινής μπόρας." Τον Ιούνιο του 1961 οι μαθητές της όγδοης τάξης του γυμνασίου Καλαμαριάς χωρίζουν, για να ακολουθήσουν τα μονοπάτια της ζωής. Σαράντα δύο χρόνια μετά, εξηντάρηδες πια, θα συναντηθούν ξανά, για να κάνουν μια αναδρομή στα περασμένα και μια νέα αρχή. Το μυθιστόρημα αυτό είναι τόσο πραγματικό όσο η ζωή του κάθε ανθρώπου. Περιέχει την ευγνωμοσύνη για τα θαυμαστά αλλά και την οργή για τα παράλογα του κόσμου. Το καλό και το κακό, ο Άβελ και ο Κάιν, παλεύουν σχεδόν σε κάθε σελίδα του βιβλίου. "Το χαμόγελο του Άβελ" έρχεται να δηλώσει ότι, σε πείσμα της απώλειας και του θανάτου των πάντων, αξίζει να ζει κανείς.