Τελικά, μάλλον ήταν εξωγήινοι

Οι πρώτες πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες. Το είδαν να πέφτει από τον ουρανό. Το είδαν να τυλίγεται στις φλόγες, μόλις συγκρούστηκε στο έδαφος. Το είδαν από χιλιόμετρα μακριά. Κανένας όμως δεν ήξερε τι είναι, γιατί όταν έφτασε η αστυνομία στην ακατοίκητη περιοχή δεν βρήκε απολύτως τίποτα.  

«Άλλη μια συγκάλυψη» μουρμούρισα πίνοντας μία γουλιά από τον καφέ μου. Δεν ξέρω γιατί συνέχιζα να πίνω νες μέτριο με γάλα, ενώ ήμουν ξεκάθαρα άνθρωπος που θα έπρεπε να πίνει καπουτσίνο. Και διπλό μάλιστα.

«Θα αρχίσεις πάλι τις θεωρίες συνομωσίας» μου είπε ο Γιάννης, που καθόταν απέναντι μου. Είχε παραγγείλει πάλι σαλάτα, ελπίζοντας ότι θα καταφέρει να χάσει κιλά. Δεν πέρναγε μέρα που να μην του τονίσω ότι, όσο τρώει σίζαρς και σαλάτα του σεφ, δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει γραμμάριο. Εξοργιζόταν κάθε φορά, όχι με μένα, αλλά με τα μαρούλια. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που ήξερα, που μπορούσε να βρίζει επί μία ώρα τα λαχανικά. «Δεν τρώγονται σκέτα» φώναζε και η κουβέντα μας συνεχιζόταν κανονικά.

«Μήπως θυμάσαι τι έγινε στο Ρόσγουελ;» του είπα για να τον ιντριγκάρω.  Μου άρεσε η ιστορία του Ρόσγουελ. Εξωγήινοι, UFO, μετεωρολογικά μπαλόνια, κυβερνητικοί πράκτορες που κρύβουν την αλήθεια.

«Ούτε εσύ θυμάσαι. Γεννήθηκες μετά από 30 χρόνια» μου είπε ο Γιάννης και συνέχισε να παλεύει με τη σαλάτα του. Είχα την υποψία ότι με το που έφευγε κάθε μέρα, πέρναγε από το σουβλατζίδικο στη γωνία και του έδινε να καταλάβει, αλλά δεν του έλεγα τίποτα. Αντί να χάνει κιλά έπαιρνε και σε αυτό αποκλείεται να έφταιγε εξ ολοκλήρου η σαλάτα του σεφ.

«Όπως και να χει, η ιστορία είναι περίεργη. Πως γίνεται να είδε τόσος κόσμος τη λάμψη χθες το βράδυ, και να μην βρήκαν τίποτα; Σου λέω, οι μπάτσοι κρύβουν την αλήθεια». Είχα αρχίσει να φτιάχνω ήδη μια θεωρία στο μυαλό μου, ότι το αντικείμενο που εμφανίστηκε στον ουρανό ήταν όχημα εξωγήινης προέλευσης που είχε έρθει για να παραλάβει κάποιον δικό τους, που έμενε για χρόνια στη Γη σε μυστική αποστολή. Ήταν μια ωραία θεωρία, γιατί περιλάμβανε στη συνέχεια εξωγήινες χορεύτριες, που στο μυαλό μου έμοιαζαν πιο πολύ με εξωτικές χορεύτριες, που μένουν παγιδευμένες στη Γη λόγω της συντριβής και βρίσκουν καταφύγιο σε ένα κοντινό σπίτι. Πιθανότατα το δικό μου. Ήταν μια ωραία θεωρία.

«Έχεις ικανούς τους μπάτσους να κουκουλώσουν τέτοιο γεγονός; Το πιο πιθανό είναι ότι, αν όντως έβρισκαν ιπτάμενο δίσκο, κάποιος μαλάκας από αυτούς θα ανέβαζε φωτογραφίες στο Facebook και από κάτω θα έγραφε ανορθόγραφα: ΠΟΣ ΣΑΣ ΦΕΝΑΙΤΕ; ΓΑΜΙΣΑ ΤΟΥΣ ΕΞΟΓΙΙΝΟΥΣ». Μπορεί ο Γιάννης να είχε τα νεύρα του τελευταία λόγω της δίαιτας, αλλά, όταν έλεγε κάτι τέτοια, θυμόμουν γιατί ήταν η καλύτερη παρέα για τον μεσημεριανό καφέ μου.

«Ίσως να έχεις δίκιο», απάντησα και κοίταξα την τηλεόραση. Έδειχνε ρεπορτάζ από το χθεσινοβραδινό συμβάν. «Δυναμώνεις λίγο τον ήχο;» είπα στην κοπέλα του μπαρ, που έμοιαζε σαν να έχει μείνει άυπνη τρεις μέρες. «Είσαι καλά;», τη ρώτησα.

«Έχω να κοιμηθώ τρεις μέρες», μου απάντησε.

«...Μπορεί λοιπόν τα τηλεφωνήματα που δέχθηκε η πυροσβεστική, η αστυνομία, ακόμα και κάποια νοσοκομεία, να ήταν εκατοντάδες και όλα να έκαναν λόγο για αντικείμενο που συνετρίβη και στη συνέχεια τυλίχθηκε στις φλόγες, όμως ο αρχηγός της αστυνομίας στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ήταν σαφής. Μάλλον δεν είδαν καλά, είπε, κλείνοντας έτσι οριστικά το θέμα».

«Τώρα αλήθεια πιστεύεις την εξήγηση ‘Μάλλον δεν είδαν καλά’;», ρώτησα τον Γιάννη, που είχε τελειώσει τη σαλάτα του και έψαχνε το πορτοφόλι του για να πληρώσει.

«Νομίζω ότι ήταν το πιο έξυπνο που βρήκε να πει. Είμαι σίγουρος ότι όταν γύρισε στο γραφείο θα καυχιόταν για το χιούμορ του και οι υπόλοιποι θα τον παίνευαν για την εξυπνάδα του».

«Άρα μου λες ότι ήταν εξωγήινοι;»

«Σου λέω να μην εμπιστεύεσαι το χιούμορ των μπάτσων», είπε ο Γιάννης και άφησε τα λεφτά στο τραπέζι. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο, φυσικά, μέρος.

Γύρισα σπίτι λίγη ώρα μετά. Είχε νυχτώσει, αλλά δεν είχε κρύο, παρά μόνο μια ευχάριστη ψύχρα. Άνοιξα τον υπολογιστή και μπήκα κατευθείαν στο Facebook. Μια φωτογραφία μού τράβηξε το ενδιαφέρον με την πρώτη ματιά. Ήταν θολή και σκοτεινή, αλλά μπορούσες να διακρίνεις ένα μεγάλο αντικείμενο τυλιγμένο στις φλόγες. Δεν μπορούσες, όμως, να καταλάβεις με τίποτα τι ήταν.

Στη συνέχεια διάβασα τη λεζάντα: ΠΟΣ ΣΑΣ ΦΕΝΑΙΤΕ; ΓΑΜΙΣΑ ΤΟΥΣ ΕΞΟΓΙΙΝΟΥΣ.