Το Κύμα
Στην αρχή ξεκίνησε να βρέχει. Ισχνές ψιχάλες, δάκρυα απ' τον ουρανό. Όλοι νόμιζαν ότι δεν ταίριαζε στην εποχή μια τόσο επίμονη βροχή. Ασφαλείς, στην αγκαλιά της στεριάς συνέχισαν τις ζωές τους ενώ οι ομπρέλες έγιναν αντικείμενα καθημερινής χρήσης.
Έπειτα ήρθε η μυρωδιά. Η γυναίκα του ψαρά την αντιλήφθηκε πρώτη. Κάθε φορά που ξάπλωνε δίπλα του τα βράδια -και παρόλο που μετρούσανε μαζί χιλιάδες βράδια- η μυρωδιά των ψαριών εισέβαλε στα ρουθούνια της με τρόπο αντιδραστικό. Τα πρωινά έβρισκε λέπια μέσα απ' τα ρούχα της, κολλημένα σε κάθε πτυχή του κορμιού της. Όλη η χώρα μύριζε ψάρια.
Ύστερα ο ουρανός άρχισε να ραντίζει τη γη με λέπια.
Λέπια παντού.
Λέπια στα κλαδιά των δέντρων και στις στέγες των σπιτιών, λέπια πάνω σε σκύλους και γάτες, λέπια στις ομπρέλες των ανθρώπων, λέπια... λέπια... λέπια.
Κανείς δεν το αντιλήφθηκε εγκαίρως. Κανείς δεν άκουσε κάτι. Το μόνο που είδαν οι κάτοικοι ήταν ένα τεράστιο κύμα στο βάθος του ορίζοντα απ' τη μεριά του ωκεανού. Το κύμα και τίποτε άλλο. Στατικό, αλλά πελώριο. Γέμιζε τον ορίζοντα απ' άκρη σ' άκρη, ψηλότερο απ' ότιδήποτε ψηλό.
Αλλάξανε συνήθειες οι άνθρωποι της στεριάς. Οι άντρες άρχισαν να πολεμούν μεταξύ του, σα να θέλανε τάχα να ανακαλύψουν τη φύση του Κύματος έτσι. Οι γυναίκες, όλες, έκοψαν τα μαλλιά τους και τα πρόσφεραν αναθέματα στη θάλασσα, μήπως μια μέρα το Κύμα φύγει. Και μήπως, μαζί του πάρει τη βροχή, τη μυρωδιά και τα λέπια.
Και η γυναίκα του ψαρά έκοψε τα μαλλιά της. Ευλαβικά τα άφησε σε μια παραλία, κοιτώντας το Κύμα.
Και τότε το Κύμα της μίλησε.
«Μπορώ να γίνω βροχή κι οσμή. Μπορώ να γίνω λέπια και ψάρι. Ψηλά απ' τον κοχυλένιο θρόνο μου, μπορώ να γίνω ό,τι ποθώ.»
«Πάρε τα μαλλιά μου και γίνε σωτηρία για τον κόσμο»
«Ξέρω τα όνειρά σου γυναίκα του ψαρά. Μπες μέσα μου.»
Η γυναίκα του ψαρά μπήκε στο νερό και πλησίασε το Κύμα.
«Μπορώ να γίνω ό,τι ποθώ»
«Μπορείς να γίνεις ό,τι ποθώ;»
«Άνοιξε τα πόδια σου. Δείξε μου αν είσαι πρησμένη απ' την επιθυμία.»
Πρώτα φάνηκαν τα πλοκάμια του και μετά το ράμφος του, αργά την τύλιξε και την έκανε δική του.
Όλοι απόρησαν και τρόμαξαν και θαύμασαν, όταν μια μέρα είδαν το Κύμα να πλησιάζει στη στεριά. Οι άντρες άφησαν κάτω τα σπαθιά τους. Οι γυναίκες αγκαλιάστηκαν και τα παιδιά κρυφτήκαν. Ο τόπος βουβάθηκε και έπειτα, ήσυχα και ελαφριά το Κύμα πλημμύρισε τα πάντα.
Δεν ακούστηκαν φωνές, ούτε ουρλιαχτά και κλάμματα.
Μόνο η γυναίκα του ψαρά έμεινε να επιπλέει. Στα χέρια της κρατούσε σφιχτά ένα μωρό. Είχε τα μαλλιά του αχινού, σκληρά και μυτερά, τρυπούσαν το στήθος της βαθιά. Τα μάτια του δυο στάλες, ακόμη πιο μπλε, στο μεγάλο ωκεανό τριγύρω τους. Πρόσωπο και σώμα σάρκινο και γλιστερό, φλέβες σαν απρόσεκτες πινελιές εδώ κι εκεί από μελάνι και αίμα. Και τα πόδια του, μια ενωμένη ουρά ψαριού, με λέπια κατάφρακτη, γκρίζα, πράσινα λέπια που παιχνίδιζαν σε πάμπολλους ιριδισμούς.
Και έτσι, παιδιά μου, γεννήθηκαν οι γοργόνες!
Προειδοποίηση: Μην το διαβάσετε σε πραγματικά παιδιά!
Say your opinion
Log in to post comments
Πολύ δυνατή φαντασία του