Όταν ο χρόνος σταμάτησε

Η θερμοκρασία μετράει κίνηση. Όταν τίποτα δεν κινείται, τότε η θερμοκρασία είναι απόλυτο μηδέν.

Ο χρόνος μετράει μεταβολή. Όταν τίποτα δεν μεταβάλλεται, ο χρόνος έχει σταματήσει.

Στην Ελλάδα του 2013 ο χρόνος έχει σταματήσει. Η Ιστορία έχει παγώσει στο απόλυτο μηδέν και στη θέση της παίζει μαγνητοσκόπηση σε λούπα.

Οι ίδιες φάτσες, τα ίδια λόγια, τα ίδια σκατά. Η ιδιάζουσα αχρονία του ενσταντανέ ενός διαρκούς τέλους.

Άνθρωπος που δεν είναι ικανός να προσφέρει είναι νεκρός. Είναι μονάδα, ελεύθερο σημείο, ασύνδετος και αδιάστατος. Η ζωή είναι στα σύνολα, στα πλέγματα, στους οργανισμούς – εκεί όπου η εντροπία μειώνεται.

Ο τόπος έχει γεμίσει νεκρούς, που σκορπάνε θάνατο, εντροπία και διάλυση.

Καυγάς αν φταίνε οι κυβερνώντες ή εκείνοι που τους ψηφίζουν, την ώρα που η γάγγραινα έχει απλωθεί παντού, σε λαό και Κολωνάκι, και ο οργανισμός ψυχορραγεί. Τι να σου κάνουν λίγα υγιή κύτταρα;

Γιατί δεν είναι μόνο οι πολιτικές καρικατούρες που εκπέμπουν ραδιενεργές πορδές από τα κανάλια και κάποιες χιλιάδες λαμόγια που λυμαίνονται τη χώρα, είναι επίσης τα εκατομμύρια των ανθρωποειδών που θορυβούν, βρωμίζουν τον τόπο, καταλαμβάνουν ετσιθελικά με το όχημά τους δρόμους και πεζοδρόμια, λες και δεν υπάρχουν δικαιώματα, νόμοι. Αναμενόμενο, αφού, εκ των πραγμάτων, οι μόνοι νόμοι που λειτουργούν πια είναι κάτι καφκικά ad hoc κατασκευάσματα για να κερδίζουν οι γκαουλάιτερ τις εκλογές και για να σου υφαρπάζουν την περιουσία.

Αγωνία για λύση: από πού να προέρθει και πώς; Ίσως μια δημιουργική καταστροφή, ένα σοκ, μια επανάσταση. Ίσως, δηλαδή, βία. Κι εκείνοι έσπευσαν και πρόλαβαν: «Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται».

Ναι, ας καταδικάσουμε τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ας σκύψουμε το κεφάλι στα κοπάδια νεκροζώντανων βοδιών που χέζουν τον δημόσιο χώρο, το συλλογικό συμφέρον, κάθε κανόνα συμβίωσης και την ίδια τη λογική.

Χωρίς μία γροθιά, χωρίς μία κραυγή, χωρίς μια όρθωση αναστήματος.

Καταδικάζουμε την τάση του πιεσμένου ελατηρίου να εκτονωθεί. Καταδικάζουμε τον νόμο του Hooke.

Υπάρχει, όμως, και η αντίθετη άποψη:

Καταδικάζουμε την απάθεια. Η βία καθαυτή δεν είναι πάντα καταδικαστέα, αυτό που πρέπει να κρίνεται είναι ο σκοπός της. Δεν αποκλείεται η βία, υπό συνθήκες, να είναι μέρος της λύσης. Καταδικάζουμε τον συμψηφισμό της βίας, απ’ όπου κι αν προέρχεται.