Χωράφι, τσάπα και smartphone

Το πρόβλημα της παραγωγής – πρωτογενούς και δευτερογενούς – τονίζεται από όλους τους πολιτικούς φορείς. Σε κάθε τηλεοπτική και μη ευκαιρία οι πολιτικοί εκπρόσωποι επισημαίνουν την άμεση αναγκαιότητα για μία παραγωγική προσαρμογή των νέων και γενικότερα του παραγωγικού προσωπικού. Υποκριτική στάση; Μπορεί. Εύκολα λόγια που δεν συνάδουν με τις πράξεις τους; Μάλλον σίγουρο. Ας μην αναπαράγουμε το μοντέλο βερμπαλισμού της κυρίαρχης αριστοκρατικής τάξης και των μιντιακών παπαγάλων της.

Το ζήτημα είναι αλλού.

Μία εγγενής στροφή στο θεμελίωδες και ουσιαστικό φαινόμενο, όπως θα ήταν μία στροφή στην επαρκή παραγωγή αγαθών για να έχει τροφή ο πληθυσμός της χώρας χωρίς την πληθώρα των εισαγωγών, είναι τόσο δύσκολη όσο η διαγραφή του εθνικού χρέους.

Γιατί;

Η απάντηση, δυστυχώς, είναι απλή και δύσκολη. Καμία κυβέρνηση με οποιονδήποτε σχηματισμό δεν πρόκειται να αναλάβει την ευθύνη μεταστροφής της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού που επιτάσσει και διατάσσει το Γερμανικό κεφάλαιο. Και δεν μιλάμε για Γερμανία, αλλά για Γερμανικό κεφάλαιο. Δύο εντελώς διαφορετικές οντότητες. Η Μία είναι κοινωνική και η Άλλη είναι οικονομική. Η πρώτη διέπεται από Χ κανόνες και η δεύτερη από Ψ. Αυτές οι 2 οντότητες παίζουν σε διαφορετικά γήπεδα, για αυτό και απαιτούν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Το Κεφάλαιο καθ’ εαυτό είναι ένα κομμάτι αυτού που ονομάζουμε παγκόσμιο κεφάλαιο (παγκοσμιοποίηση). Η Γερμανία είναι ένα κράτος.

Μήλα με πορτοκάλια, λοιπόν…

Κάθε ανάλυση που επιθυμεί να φτάσει στον πυρήνα της εξήγησης περί της οικονομικής ελληνικής κατάστασης πρέπει να λάβει το παραπάνω σοβαρά υπ’ όψιν. Και μάλιστα να το ανάγει στον σημαντότερο εξισωτή του μαθηματικού και πολύπλοκου πίνακα. Το Γερμανικό κεφάλαιο ορίζει και δεν ορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Ούτως ή άλλως η δυτικοευρωπαική προτεσταντική κουλτούρα έχει συμβάλει τα μέγιστα στους ηθικούς εσωτερικούς και εξωτερικούς κανονισμούς που διέπουν τις πρακτικές του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να πει ούτε καν να υποθέσει τι πραγματικά θα συμβεί στο παγκόσμιο στερέωμα στην αυγή του 21^ου αιώνα. Όποιος το ισχυριστεί είναι ή κομπογιαννίτης ή δουλεύει για την Ελεύθερη Ώρα. Ο αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ των ίδιων των πρωταγωνιστών, η αστάθεια που προκαλεί η μη παγιωμένη γεωπολιτική κατάσταση σε όλες τις μεριές του πλανήτη ακόμα και στις φαινομενικά ουδέτερες (βλ. Ουκρανία) γραφικοποιούν κάθε φέρελπι μελλοντολόγο.

Όσο λοιπόν, η εισαγωγή κινέζικων ρούχων και τουρκικών σπίρτων ανταγωνίζονται τα αντίστοιχα ελληνικά, αν υπάρχουν, η Ελληνική οικονομία θα παραμένει μία κοινωνία υπηρεσιών με βασικό κανόνα και άξονα την εξειδικευμένη εξυπηρέτηση. Το reallocation των παραγωγικών πηγών θα παραμείνει απλά μία γευστική καραμέλα στα στόματα των πολιτευτών.