Τα πράγματα που κάναμε ως παιδιά
ή γιατί ζούμε ακόμη από καθαρή τύχη
Το έτος 1991 πήγαινα στην 3η Δημοτικού. Σε μία διαδρομή από την Κηφισιά προς το Μοναστηράκι πρόσφατα, είχα την ευκαιρία να αναπολήσω με το έτερον ήμισυ, διάφορες ''γλυκές'', παιδικές αναμνήσεις.
Το 91 το πρόγραμμά μου ήταν σχετικά απλό. Όταν ήμασταν πρωινοί (τότε ίσχυε το πρωινοί-απογευματινοί), μετά το σχολείο πήγαινα στον φίλο μου τον Κώστα και παίζαμε Ατάρι (μόνοι μας) γιατί οι γονείς μας δούλευαν. Επαναλαμβάνω, μόνοι μας. Χωρίς επίβλεψη. Χρησιμοποιούσαμε μόνοι μας το ασανσέρ. Ζεσταίναμε μόνοι μας φαγητό στην πίτσος για να φάμε και στο τσακίρ κέφι, πλέναμε -μόνοι μας- και τα πιάτα.
Το χειμώνα του 91, ο μπαμπάς του Κώστα είχε επιστρέψει από ταξίδι, ναυτικός γαρ, και τηλεφώνησε για να πει στο γιόκα ότι του έφερε επιτέλους το πολυπόθητο Sega Mega Drive. Το πιο κουλ πράγμα που θα μπορούσε να έχει ένα 8χρονο, το 1991.
Τι κάνουμε λοιπόν;
α) Τον θερμοπαρακαλάμε κλαίγοντας να το φέρει με το αμάξι του ως το σπίτι;
β) Περιμένουμε να γυρίσει απ' τη δουλειά κάποιος μεγάλος για να μας πάει μέχρι το Ν.Ηράκλειο και να το παραλάβουμε;
γ) Ξεκινάμε μόνοι μας να πάμε να το πάρουμε με τον ηλεκτρικό;
Και η σωστή απάντηση, φίλες και φίλοι, είναι.................. το γ!
Θυμήθηκα ότι το 91 παίζαμε πόλεμο στις ταράτσες των πολυκατοικιών πετώντας πέτρες ο ένας στον άλλον, με αποτέλεσμα να σπάσουμε το παρμπρίζ από ένα αμάξι, έξι ορόφους χαμηλότερα, το οποίο τελικά πλήρωσαν οι γονείς μας. Epic fail. Ακόμη, όμως, καμιά φορά σκέφτομαι κι ανατριχιάζω πόσο τυχεροί ήμασταν που αυτός ο ''πόλεμος'' δεν είχε πραγματικά θύματα.
Το 91 ήταν η χρονιά όπου κατέβηκα στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας απ' τον πρώτο όροφο, δεμένος σε ένα άσπρο, πλαστικό μπουγαδόσχοινο, μόνο και μόνο για να παραστήσω τον Μπάτμαν. Δε θα ξεχάσω ποτέ το κύριο Λάμπρο που ζούσε στο ημιυπόγειο και το πόσο άσπρος έγινε όταν με είδε να προσγειώνομαι στην αυλή του...
Το 91 ήταν η χρονιά κατά την οποία μαζέψαμε με τον Κώστα έξι-εφτά γατιά από τον δρόμο και τα φέραμε στο σπίτι για να τα προστατεύσουμε με αποτέλεσμα η μάνα του να πάθει νευρικό κλονισμό.
Το 91 ήταν η χρονιά κατά την οποία βρήκαμε κάτι αφύλακτες κούτες με παιχνίδια που είχε ξεφορτώσει ένας χονδρέμπορος για ένα παιχνιδοπωλείο στη γειτονιά. Τα ανοίξαμε και τα μοιράσαμε στα παιδιά, με την κομπορρημοσύνη σωστών Ρομπέν των Δασών. Ο κυρ-δε-θυμάμαι-πως-τον-λένε, μας κυνηγούσε όλο το απόγευμα, αλλά τελικά πήρε πίσω όλο του το εμπόρευμα (εκτός από ένα πιστολάκι πιτσίου-πιτσίου, που το έχω ακόμη.)
Το 91, κατάπια ένα κεφάλι playmobil για μαγκιά και δεν θυμάμαι να το έκανα κακά ποτέ...
Το 91 βρίσκαμε σύριγγες ακόμη και στις τυρόπιτες του σχολικού κυλικείου.
Το 91 παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό και κλέφτες-αστυνόμους... στη Φυλής.
Το 91 κόντεψε να με πατήσει μηχανάκι/αυτοκίνητο/τροχοφόρο ίσα με 10 φορές.
Το 91 οι ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΉΤΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.
Say your opinion
Log in to post comments
Γράφεις με πολύ χιούμορ