Νεοβαλκάνιος

Σε ένα απόσπασμά της συνέντευξής του στο vima.gr, ο Τάρλοου, εγγονός του Καραγάτση, γράφει τα προφανή, αλλά καθόλου εγγενή στο συλλογικό συνειδητό:

"Αν διαβάσεις σωστά την Ορθοδοξία, θα καταλάβεις ότι δεν θέλει να μεταδώσει ενοχικά συμπλέγματα. Είναι βασισμένη στην αγάπη και δεν είναι κατά του σεξ. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει μπει ποτέ στον κόπο να ακούσει μισό ψαλμό για να δει πόση ομορφιά εμπεριέχει."

Η άποψη ότι ο ορθόδοξος χριστιανισμός εμπλέκεται πρακτικά και "πρακτικιστικά" με έναν “ηθικολογισμό” είναι εσφαλμένα εγκαθιδρυμένη. Ο Έλληνας, όπως σημειώνει ο εγγονός του Καραγάτση, δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να αναπαράγει λανθασμένη γνώση, ώστε να αποφύγει την ευθύνη: Του να διαβάσει και να μάθει. Και μετά να πράξει. Εκεί, αν ερμηνεύω σωστά, βρίσκεται και η ουσία της άποψης του Τάρλοου. Η πράξη της γνώσης είναι μία βαθιά και άρηκτη πράξη ευθύνης.

Συνεχίζει ο Τάρλοου:

"Η κοινωνία μας είναι κοινωνία ηλιθίων. Οποιος ξεφύγει λίγο από τον μέσο όρο, θα πέσει στα χέρια των υπολοίπων που θα τον φάνε σαν άγρια ζώα. Πρέπει να λέμε όλοι το ίδιο. Δεν είμαι θρησκόληπτος, ούτε ο Καραγάτσης ήταν. Ομως, δεν υπάρχει σοβαρός καλλιτέχνης που να μην τον έχει απασχολήσει η μεταφυσική, το τι συμβαίνει πριν και μετά, αφού το θέατρο το ίδιο είναι μεταφυσική. Ο Τσέχωφ αναρωτιόταν "υπάρχω, δεν υπάρχω; Είμαι εδώ, δεν είμαι εδώ;"».

Οτιδήποτε απομακρυνθεί από το μέσο όρο, κυρίως θεωρητικά και συναισθηματικά, γίνεται αντικείμενο διαπόμπευσης. Ο νεοβαλκάνιος Greek αδυνατεί να κατανοήσει τον συγγραφέα ως κάτι μέσα στο κοινωνικό σύνολο και όχι σαν τον προφήτη. Που φωνάζει και μετά χάνεται στην ερημιά. Για τον μέσο αστό, ο συγγραφέας είναι - ακόμα δυστυχώς - το απόκοσμο, το μη κοινωνικό. Διαχρονικά γραφικός, προβάλει την καθημερινότητα του στον δημιουργό. Αν θες, ο έλληνας συγγραφέας είναι μία αντικατοπτριστική διαστρέβλωση της επιθυμίας του μέσου Έλληνα για το εύκολο και το προφανές. Που δεν είναι.

Εδώ εναπόκειται και η ευθύνη του συγγραφέα. Είναι δουλειά του να αφουγκράζεται το κοινωνικό και όχι να το καλλιεργεί και το αυξάνει. Αλλά εκεί παρίσταται η ανυπέρβλητη δυσκολία. Γιατί ο συγγραφέας είναι παιδί. Του συνόλου του. Του χώματος, των συναισθημάτων, των λέξεων. Και έτσι μένει απέναντι στον δημιουργημένο καθρέφτη. Έρμαιο, αν θες, της κοινωνικής του στίξης.