Το μυστικό

Ξέρεις,

Απόψε ξύπνησα στις 1 μετά τα μεσάνυχτα και δεν είχα πια ύπνο. Και έπιασα ένα βιβλίο από το κομοδίνο και διάβαζα με πάθος. Χωρίς να με νοιάζει που έχω δουλειά το πρωί και καθώς περνούσαν οι σελίδες, περνούσε και η ώρα. Το συνήθιζα αυτό ξέρεις τα καλοκαίρια της εφηβείας μου. Έπεφτα στο κρεβάτι με ένα βιβλίο και διάβαζα μέχρι να κοιμηθώ. Συνήθως αργούσα να νυστάξω. Καμία υποχρέωση το πρωί, εκτός από το να πάμε οικογενειακώς για μπάνιο. Κατέληγα να διαβάζω ξαπλωμένη κάθετα στο κρεβάτι, με τα πόδια πάνω στον τοίχο, ή στο πάτωμα με τα πόδια στο κρεβάτι, ή ανάποδα και το μαξιλάρι υποπόδιο. Μόλις άλλαζε ταχύτητα η πλοκή, ή κάτι συνέβαινε σημαντικό, άλλαζα και εγώ στάση. Μέχρι να νυστάξω και να κοιμηθώ, ή να τελειώσει το βιβλίο. Και διαβάζω γρήγορα η άτιμη. Αν προσηλωθώ εννοώ. Στο "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" δεν κοιμήθηκα καθόλου, το πήρα σερί μέχρι να τελειώσει το βιβλίο το άλλο μεσημέρι, και μόνο τότε με πρησμένα μάτια και βουλωμένη μύτη από το κλάμα, βγήκα από το δωμάτιο να φάω καρπούζι. Έτσι απόψε.

Πιο σημαντικό και από τη δουλειά, και από τις ευθύνες, και από τα καθήκοντα που θα απαιτούσε η μέρα, ήταν το βιβλίο μου. Η ιστορία εκείνη που με ρούφηξε και με πήγε σε ένα ξεχασμένο χωριό στη Λατινική Αμερική. Σαν μια οπή στο χωροχρόνο. Καταργείται η Αθήνα, η ζέστη, το ξημέρωμα της Τρίτης, οι υποχρεώσεις της. Γίνεται μόνο ένα μικρό ανούσιο πετραδάκι που σε ενοχλεί στο παπούτσι σου. Το χαρτί, το χαρτί είναι ο κόσμος όλος! Και οι εικόνες, κήπος και η ιστορία, πόνος και η φαντασία, πραγματικότητα. Και ο ύπνος, ο φίλος που θα τον συναντήσεις όταν εσύ επιλέξεις να γυρίσεις πίσω στην Αθήνα, απλά γιατί έτσι το θέλησες, όχι γιατί πρέπει να είσαι αύριο ξεκούραστη στο γραφείο. Και με την ανάμνηση αυτού του κόσμου που σε περιμένει στο μυαλό σου, όταν θα ξανανοίξεις το βιβλίο, δεν νιώθεις πια τα πετραδάκια. Είναι το μυστικό σου. Βγάζεις το παπούτσι σου και το τινάζεις και, χωρίς να σε πάρει κανένας χαμπάρι, δημιουργείς...