Με αφορμή το άρθρο «Η ευγενής μας τύφλωση» (Καθημερινή, 6.2.2015)
Ομολογώ ότι βρίσκω το άρθρο αφελές και παραπλανητικό. Αναπαράγει το μύθευμα του «σάπιου ελληνικού λαού». Τι θέλει να πει ο αρθρογράφος τελικά; Ότι είναι χαλασμένο το DNA του Έλληνα; Α, ώστε υπάρχουν και λαοί με χαλασμένο DNA; Για μια στιγμή, δεν είναι ρατσισμός αυτό;
Ας ξεκινήσω με ένα επιμέρους δείγμα αφέλειας. Γράφει ο κ. Γεωργακόπουλος: «Ο λαός ζητούσε αίμα: Έναν επεκτατικό πόλεμο κατά της Τουρκίας, με αφορμή το θέμα της ανεξαρτησίας της Κρήτης. Έτσι θα λύνονταν όλα.» Δηλαδή, ο λαός το μελέτησε καλά το πράγμα (μόνος του, π.χ. με αυθόρμητη σύσταση επιτροπών μελέτης στις γειτονιές), βρήκε τη λύση (μόνος του πάλι, χωρίς να του το υποβάλει κανείς, και συντονισμένα) και κατόπιν ζήτησε ομόφωνα, ή έστω κατά πλειοψηφία, πόλεμο – και ο πόλεμος έγινε! Μαγικό. Κανείς δεν έσπειρε ιδέες, δεν προπαγάνδισε, δεν προβοκάρισε. Δεν υπήρχαν μεγάλα συμφέροντα τότε ή, αν υπήρχαν, πάντως παρακολουθούσαν αμέτοχα τις εξελίξεις από μια απόσταση νηφάλιας ουδετερότητας.
Γενικότερα, η αφέλεια του άρθρου έγκειται στο ότι, επικεντρώνοντας στο επιχείρημα του σάπιου ελληνικού DNA, παραβλέπει δύο μείζονες παράγοντες που νομίζω ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, όταν εξετάζεται το ελληνικό πρόβλημα: ο ένας είναι η ταξική διελκυστίνδα και ο άλλος είναι η χρόνια χειραγώγηση των ελληνικών κυβερνήσεων από τις μεγάλες δυνάμεις (χρειάζεται να θυμίσω ότι τα πρώτα κόμματα στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, μετά την επανάσταση, ονομάζονταν αγγλικό, γαλλικό και ρωσικό;). Σε αδρά ελληνικά, κουμάντο στη χώρα κάνουν εδώ και διακόσια χρόνια ντόπιοι και ξένοι νταβατζήδες. Αυτό, αν το δεχτούμε ως γεγονός, δεν απαλλάσσει, βέβαια, τον λαό από κάθε ευθύνη, θέτει όμως ένα πλαίσιο το οποίο είναι σφάλμα να αγνοούμε.
Παρακάμπτω τα ενδιάμεσα, για να μην πάρει κουραστική έκταση αυτό το κείμενο, και πηγαίνω κατευθείαν στην τελευταία παράγραφο του άρθρου, εκεί όπου ο αρθρογράφος δίνει τα ρέστα του:
«…γιατί τέτοιοι στόχοι δεν επιτυγχάνονται για λογαριασμό ενός λαού που έχει συνηθίσει, αιώνες τώρα, να πιστεύει και να επιβραβεύει μόνο τα εύκολα, τα φιλόδοξα, τα συναισθηματικά και τα χαρούμενα, αναβάλλοντας τα δύσκολα μα απαραίτητα στο διηνεκές και, αναπόφευκτα, χρεωκοπώντας έτσι αλλεπάλληλα, ξανά και ξανά, πάντα αθώος, πάντα ενάρετος και αγανακτισμένος, πάντα κατά φαντασία προδομένος από εχθρούς ξένους, μα και πάντα προδομένος από την πραγματική, διαχρονική και ολέθρια ευγενή του τύφλωση.»
Μάλιστα. Αιώνες τώρα «τα εύκολα, τα φιλόδοξα, τα συναισθηματικά και τα χαρούμενα, αναβάλλοντας τα δύσκολα μα απαραίτητα στο διηνεκές». Όπως στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821. Όπως στον μακεδονικό αγώνα. Όπως στους βαλκανικούς πολέμους. Όπως στον δεύτερο παγκόσμιο. Όπως στον εμφύλιο. Αυτός είναι ο λαός μας: τεμπέλης, χαζοχαρούμενος, αναβλητικός, λαπάς και φραπεδάραχτος. Αιώνες τώρα. Έμφαση στο «αιώνες τώρα», διότι αν ο αρθρογράφος αναφερόταν στις τελευταίες τρεις δεκαετίες, θα αποσπούσε ενδεχομένως κάποια συγκατάβαση, τουλάχιστον όσον αφορά την εντύπωση που δίνει αυτός ο λαός.
Και το κρεσέντο του καλλιτέχνη: «πάντα κατά φαντασία προδομένος από εχθρούς ξένους, μα και πάντα προδομένος από την πραγματική, διαχρονική και ολέθρια ευγενή του τύφλωση». Να το αντιστρέψουμε αυτό, έτσι για το γούστο του πράγματος: ποτέ, ουδέποτε προδομένος ο ελληνικός λαός από ξένες δυνάμεις. Όχι και πάλι όχι, κατηγορηματικά! Δεν συνέβη στα Ορλωφικά. Δεν συνέβη στη μικρασιατική καταστροφή. Δεν συνέβη στον εμφύλιο. Δεν συνέβη στο πραξικόπημα του 1967. Δεν συνέβη στον Αττίλα. Δεν συνέβη στο σχέδιο Ανάν. Και φυσικά, και πάνω απ’ όλα, για να φτάσουμε στο δια ταύτα, δεν συμβαίνει ούτε τώρα. Διότι αυτό είναι το ιδεώδες της ΕΕ και το καταστάλαγμα της χάρτας των ανθρώπινων δικαιωμάτων, για την οποία τόσο επαίρεται αυτή η διαφωτισμένη και πεφωτισμένη ήπειρος: η εξαΰλωση των λαών προς όφελος των τραπεζών.
Συμπέρασμα: όταν ένα πρόβλημα πολυσύνθετο και διαχρονικό επιλέγει κάποιος να το προσεγγίσει απλοϊκά και μονομερώς – αν όχι και εργαλειακά, με σκοπό να κολακεύσει τις ιδεολογικές του βεβαιότητες – το αποτέλεσμα είναι να κατατίθεται μια άποψη που αδικεί τόσο τη σημερινή πραγματικότητα όσο και την Ιστορία.
Say your opinion
Log in to post comments
Θαυμάζω απεριόριστα όλους