Choriates (Πέζαντς)

Πριν κάποια χρόνια είχε δει το φως της δημοσιότητας ένα βαθιά προβληματικό και προσβλητικό για τον άνθρωπο έγγραφο της Citigroup. Αυτό το μέμο είχε διανεμηθεί σε ορισμένους απ' τους πιο μεγάλους επενδυτές της τράπεζας και εξηγούσε συνοπτικά και κατόπιν διαγραμματικά τους λόγους για τους οποίους η τράπεζα πιστεύει ότι η οικονομία της Αμερικής (και κατά συνέπεια του κόσμου όλου) είναι μία πλουτονομία πια, με το 1% των ανθρώπων να κατέχουν το 99% του παγκόσμιου πλούτου και των παραγωγικών μέσων. Στο μέμο αυτό οι εργαζόμενοι και ο λαός καταχωρούνταν και ονομάζονταν peasants. Χωριάτες δηλαδή. Επίσης η τράπεζα είχε την ευγενή καλοσύνη να εξηγήσει στους επενδυτές της ότι το 99% έχει ακόμη δυστυχώς και το 99% της ψήφου.
Σε όλη μου τη ζωή μελετούσα την μεσαιωνική ιστορία. Το κεφάλαιο το οποίο πάντα με συνέπαιρνε και το έχω μελετήσει εξονυχιστικά είναι η λεγόμενη Επανάσταση των Χωρικών (peasant's revolt) ή η Επανάσταση του Wat Tyler. Μετά τα αλυσιδωτά δυσμενή γεγονότα του εκατονταετούς πολέμου μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, ο οποίος πόλεμος είχε ξεζουμίσει φορολογικά τους υποτελείς κολλήγους, αλλά και τις απρόσμενες συνέπειες του Μαύρου Θανάτου που έπληξε την Ευρώπη στα μέσα του 14ου αι και ξεπάστρεψε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, οι λαοί της Ευρώπης βρέθηκαν στη χειρότερη κατάσταση εξαθλίωσης και φτώχειας που έχει βρεθεί ποτέ ομάδα ανθρώπων. Μιλάμε για Donner party και πάνω. Άνθρωποι ξέθαβαν και έτρωγαν τα νεκρά παιδιά τους, κυριολεκτικά.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις 30 Μαίου του 1381, ένας Άγγλος οφικιάλιος υπό τις διαταγές του βασιλιά Ριχάρδου του Β', ένας γελοίος τυπάς με το εξίσου αστείο όνομα Τζων Μπάμπτον ήβγεν να περιμαζέψει φόρους με λάθος χαρτιά στα χέρια του. Βλέπετε η απογραφή που είχε και συμβουλευόταν ήταν λίγο παλιά, από το 1340 και δεν είχε υπολογίσει τους θανάτους της πανούκλας. Οπότε τι να κάνει ο άνθρωπος, είδε ότι δεν του έβγαιναν τα κουκιά, ζήτησε απ' ό,τι είχε μείνει να πληρώσει παραπάνω. Και όταν είδε ότι δεν του βγήκε πάλι το ποσό στους αριθμούς τι λέτε ότι έκανε; Ξαναζήτησε!
Τότε, λοιπόν, οι κολλήγοι, αυτοί που τους έχουμε στο μυαλό μας ως καλυμμένους με σκατά από πάνω μέχρι κάτω, οι αμόρφωτοι, οι peasants, τα σκουπίδια που τρίβονταν στις λάσπες και τις καβαλίνες, που ιδέα από διακυβέρνηση και συλλογικότητες δεν είχαν, που δικαιωματικά τους έτρωγαν οι κοριοί και πέθαιναν σαν τις μύγες και δούλευαν όλη μέρα στα χωράφια για να ταΐσουν τους ελέω θεού μονάρχες, τι λέτε ότι έκαναν; Επαναστάτησαν! Τράβηξαν για το Λονδίνο με έναν μπροστάρη, κομμουνιστή στάνταρ, τον Wat Tyler. Όμως αυτό που είναι απίθανο είναι ότι αντί για ''καράτε τυφλή φυγή'' έπαιξαν πολύ ωραίο και στοχευμένο ζίου ζίτσου. Δεν μπήκαν δηλαδή άιντε χάι χούι στο Λονδίνο να σκοτώσουν και να κλέψουν και να βιάσουν. Πήγανε καρφί στα θεσμοφυλάκια και τον δεσποτικό πύργο και κατέκαψαν τα φορολογικά αρχεία, κατόπιν πήγανε στο θησαυροφύλακα και τους επιτρόπους του βασιλιά και τους έφαγαν τις καρωτίδες. Δηλαδή, για φανταστείτε... Οι υβριστές χωριάτες, αυτοί οι κοπρολάγνοι υπάνθρωποι, είχανε πολιτικό σχέδιο. Ζητούσαν μείωση φόρων, κατάργηση του συστήματος της αγροτικής δουλείας και μεταρρύθμιση στους θεσμούς του Βασιλιά. Ω μοντιέ! Τι έκπληξις! Κι εμείς νομίζαμε ότι αυτοί οι μυριστοί βρωμίλοι δεν ήξεραν ούτε το όνομά τους να γράφουν...
Η συνέχεια της ιστορίας είναι αρκετά γνωστή. Η επανάσταση πνίγηκε στο αίμα, όταν ο βασιλιάς Ριχάρδος ο Β' (14 χρονώνε μόλις, τότε) βγήκε από τον Πύργο του Λονδίνου μέσα στον οποίον τον είχανε αποκλείσει και τους είπε ότι ''Ώπα παιδιά, αράξτε. Είμαι ο βασιλιάς σας, εμένα θ' ακούτε. Ας τα κουβεντιάσουμε ήσυχα κάπου κάτω, ναι;'' Ο Wat Tyler σκοτώθηκε κατόπιν από έναν θερμοκέφαλο μπράβο του Ριχάρδου και ύστερα επενέβη ο στρατός και σκότωσε όλους τους ηγέτες της επανάστασης μαζί με 1500 επαναστάτες.
Αυτά για όποιον νομίζει ότι ο λαός είναι ηλίθιος. Στην καρδιά της χειρότερης Ευρωπαϊκής τραγωδίας, στην πιο σκοτεινή περίοδο της Ευρωπαϊκής ιστορίας, ο λαός όταν έφτανε στο αμήν μιλούσε πάντοτε τη γλώσσα της επανάστασης, ενώ ο εξουσιαστής τη γλώσσα της βίας.