Χρυσάνθη Ζιτσαία
Καμιὰ φορά, στὸ παράθυρο τοῦ ἰσογείου ποὺ κάποτε στέγαζε τὸ γραφεῖο της, νομίζω πὼς θὰ δῶ τὴν ἴδια εἰκόνα, νὰ μελετᾶ σκυμμένη μὲ τὸν φακὸ πάνω στὰ γραπτά της. Λείπει τὸ ζηλευτὸ γλυκόλαλο ἀηδόνι τῆς Ἠπείρου, ἡ παρουσία, ὁ λόγος, τὸ γέλιο της ἀπὸ μένα κι ἀπὸ τὴ γειτονιά.