Ἀπόψε οἱ οὐρανοὶ μᾶς πρόσφεραν μέγιστο δῶρο, ὁ αἰώνιος μακρόκοσμος συνάντησε τὸν δικό μας, ὑπηρέτες καὶ πάτρωνες, ὁ Ὀρφέας, οἱ Μοῦσες, οἱ φωτοδότες τῶν ἐγκοσμίων, αὐτοί ποὺ σβήνουν καὶ γράφουν νότες, ζωντανοὶ ἢ ἀπόντες ἔνευσαν, ἀποκαταστάθηκε ἡ συν-κοινωνία μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς μὲ τὴν παυσίλυπη θεήλατη μουσικὴ τῶν θνητῶν, τὸ ἀνθρώπινο ἐννόημα. Σὲ αὐτήν μετέχει ἡ πιανίστρια, οἱ ἀκροατές της, οἱ ὀνειροφαντασιὲς τῆς μητέρας της, τὰ μικροκοσμικὰ νηπενθῆ – τὰ βραβεῖα Τζίνα Μπαχάουερ, τὸ μεταλλικὸ δάχτυλο τῆς Χόλι Χάντερ, τὰ γερασμένα, πιανιστικὰ χέρια ποὺ ἀρνοῦνται νὰ πάρουν σύνταξη, Διδασκαλία παντοδαπή. Ἐράστριες τοῦ ἤχου, τῆς σιωπῆς, τῆς μοναξιᾶς. Μαγγανεύτριες, ἱερουργοὶ κατ’ οὐσίαν, κάποτε κατὰ φαντασίαν, παρ’ ἀξίαν, ζωντανεύουν τὸ ὄνειρο, μᾶς καθιστοῦν εὐφάνταστους δωρεοδόχους ἀποκάλυψης. Ἀλλὰ τὰ ὄνειρά μας, καίτοι ἀνθρώπινα, ὑπερβαίνουν τὸν χρόνο – μήπως καὶ τὴ θνητότητα;