Καμιὰ φορά, στὸ παράθυρο τοῦ ἰσογείου ποὺ κάποτε στέγαζε τὸ γραφεῖο της, νομίζω πὼς θὰ δῶ τὴν ἴδια εἰκόνα, νὰ μελετᾶ σκυμμένη μὲ τὸν φακὸ πάνω στὰ γραπτά της. Λείπει τὸ ζηλευτὸ γλυκόλαλο ἀηδόνι τῆς Ἠπείρου, ἡ παρουσία, ὁ λόγος, τὸ γέλιο της ἀπὸ μένα κι ἀπὸ τὴ γειτονιά. Νιώθω νὰ αἰωρεῖται ὄχι τὸ φάντασμα, μὰ ἡ πνοὴ ἡ δικιά της, σὰν ἀντικρίζω τὴ μονοκατοικία, ποὺ τὴν ἀγαποῦσαν μάνα καὶ κόρη, ἄφησαν παρακαταθήκη στοὺς ἐπιγόνους νὰ μὴν τὸ ἀνταλλάξουν μὲ τὰ ἀργύρια τῶν ἐργολάβων γιὰ κανένα ἐξάμβλωμα, καὶ λέω σ’ ἐσένα, ποὺ θέλεις νὰ γράψεις αὐτήν τὴν ἱστορία, ὅτι μὲ κάθε εὐκαιρία τὴν ἀνακαλῶ, σὲ ἐρωτήματα ὀντολογικοῦ τύπου προσπαθῶ νὰ φανταστῶ τί ἀποκρινόταν, νά ’ναι καλὰ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται, ἀνάμεσα σὲ νέφη δοξαζόμενη, ἔτσι θέλω νὰ τὴ φαντάζομαι, στὰ τάγματα τῶν ποιητῶν εὐτυχισμένη, μὲ τὸν ἀέρα τῆς Δωδώνης νὰ τῆς πηγαίνει τὰ νέα ἀπὸ ’δῶ κάτω ψιθυρίζοντας Μὲ δραματικὲς κι ὀνειρικὲς / μεταμορφώσεις / Ἀναδύεσαι στῆς μνήμης τὴν ἀποθέωση / Ρόδο φλογισμένο τῆς ἐνοχῆς / πάνω στὸ βαθὺ χάσμα τοῦ στήθους… 

Λύχνος στὸ δρόμο μου γιὰ ἕνα τέταρτο τοῦ αἰῶνα, ἀντίμαχος τῆς ἰσχνῆς αὐτοεκτίμησής μου, θαρρῶ ἡ θύμησή της, ἀπὸ τότε ποὺ ἔφυγε, μ’ αἱμοδοτεῖ στὴν ἀντιμέτρηση μὲ ὅ,τι νωρίτερα φοβόμουν, ἐπειδὴ αὐτοί ποὺ μᾶς ἀφήνουν ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν γιὰ μᾶς, ἂν δὲν τοὺς ἐγκαταλείπουμε μέσα στὸ μυαλό μας.