Η δική μου ψυχή ήταν ακόμα γεμάτη από φαντάσματα που κάθε βράδυ έβγαιναν απ’ τα υπόγεια του μυαλού μου, κάθονταν δίπλα στη γραφομηχανή και υπαγόρευαν τις λαβωμένες ιστορίες των ηρώων μου, μέχρι την τελευταία τελεία του γραφτού.

Κοίταξα την αφέγγαρη νύχτα έξω απ’ το παράθυρο του σπιτιού μου, όλα ήταν βουβά, ήσυχα, κρυμμένα μες το σκοτάδι, δεν άκουγες ούτε την ανάσα τους. Τράβηξα την κουρτίνα για να απολαύσω καλύτερα τη θέα της πόλης. Το πρωινό φως πλημμύρισε το δωμάτιο και ενόχλησε τα ερεθισμένα απ’ την αϋπνία μάτια μου. Άνοιξα το παράθυρο και το κρύο μπήκε στο σπίτι, μύρισα τη σιωπή της φύσης λίγο πριν βγει ο ήλιος, έρημος ο δρόμος, ούτε ο γαλατάς δεν άρχισε το μοίρασμα του γάλακτος. Σύννεφα κάλυπταν τις κορυφές του Ολύμπου, φαίνονταν σαν γκριζωποί λεκέδες πάνω του. Η ομορφιά της φύσης σαν χείμαρρος αγκάλιασε την ψυχή μου. Καιρός ν’ αφήσουμε την ιστορία πίσω μας ν’ αναπαυθεί, να τη θυμόμαστε, αυτό επιβάλλεται, αλλά να ας μην τη σκαλίζουμε πολύ, ειδικά όταν οι πληγές τείνουν να επουλωθούν.