Τα Σοκολατάκια
γκρινιάζοντας για μικροπράγματα
Αφήστε με να σας περιγράψω μία εικόνα.
Κλασικά σε όλη τη δεκαετία του '90 πηγαίναμε, ως παιδιά, στις λεγόμενες ''επισκέψεις'' με τους γονείς μας. Επισκέψεις, γιατί η λέξη βίζιτα είχε από τότε αρνητική σημασία. Στην εποχή των δραχμών, ένα σύνηθες κέρασμα στα σπίτια ήταν φυσικά, τα σοκολατάκια. [σ.σ. εδώ δε θα μιλήσω για τα χειροποίητα σοκολατάκια, αλλά αυτά που βγαίνουν απ' τον Σιδερομάσα της παραγωγικής μηχανής και μπορείς να τα βρεις συνηθέστερα στις αγορές.]
Τα σοκολατάκια ασφαλώς δεν ήταν μόνο μία απλή πράξη κεράσματος και σηματοδοσίας του φιλόξενου πνεύματος του αποδέκτη της βίζιτας, όχι. Ήταν και μία δήλωση κοινωνικής βαθμίδας. Θα μπορούσα να φτιάξω μερικά διαγράμματα venn εδώ για να εικονοποιήσω το επιχείρημά μου, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Ο συγκεντρωτικός πίνακας των στοιχείων, μετά από λεπτομερή έρευνα είναι ο εξής:
Σε σπίτι θείας/θείου - γιαγιάς/παππού (παρεμπιπτόντως πάντα λέμε πάμε στη θεία, ποτέ στο θείο και πάμε στη γιαγιά ποτέ στον παππού) θα βρεις σοκολατάκια νουαζέτα που είναι γενικώς το σοκολατάκι βάσης το οποίο όλοι αποδέχονται ως το μίνιμουμ ικανοποιητικό ανάμεσα στα υπόλοιπα σοκολατάκια. Το τρισδιάστατο, τραπέζιο σχήμα του μας έκανε να απορούμε από τότε για την ευκλείδεια γεωμετρία, το χωροχρόνο και άλλα τέτοια, όμως η γεύση και η υφή του ήταν κάτι οριακά ανεκτό με το οποίο δεν μπορέσαμε ποτέ να συμφιλιωθούμε πραγματικά. Αν το νουαζέτα ήταν ντετέκτιβ, θα ήταν ο Ηρακλής Πουαρώ. Αν ήταν σούπερ ήρωας, θα ήταν ο Άκουαμαν ή ο Ρόμπιν. Αν έπαιζε στο Lord of the Rings θα ήταν ο Μέρι. Αν ήταν ήρωας βιντεοπαιχνιδιού θα ήταν ο Luigi.
Σε σπίτι μικροαστικής οικογένειας θα βρεις το κάπως πιο φευγαλέο σοκολατάκι, τζοκόντα. Αυτό το παράδοξα σχηματισμένο, κάπως κονδυλωματικό σοκολατάκι με την ανέλπιστα καλή γέμιση που είχε κι εκείνα τα κριτσινιστά κομματάκια μέσα, τα οποία κολλούσαν στους τραπεζίτες και σε έκαναν να προσπαθείς να τα αφαιρέσεις με τη γλώσσα σαν αυτιστικός, σε μία εποχή που οι οδοντογλυφίδες ήταν κάτι που έβρισκες πιο συχνά στις ταβέρνες παρά στα σπίτια. Από τα τζοκόντα, (και ο Dan Brown μπορεί να πάει να πηδηχτεί σε αυτό το σημείο) μάθαμε για τον μεγάλο Λεονάρντο ντα Βίντσι. Το τζοκόντα ήταν ουσιαστικά ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στο ορθολογικό και μετρημένο νουαζέτα και στο επόμενο, πιο εξελιγμένο σοκολατάκι. Σήμερα, το τζοκόντα δεν έχει ιδιαίτερη αξία και θα ακούσεις να το αναφέρουν μόνο 30άρηδες σε συζητήσεις σε καφετέριες του Θησείου ή αν τύχει να δουν τη Μόνα Λίζα κάπου. ''Ρε μαλάκα, θυμάσαι τα τζοκόντα τα σοκολατάκια;'' ''Πω ρε φίλε, ναι.''
Σε σπίτια καλοστεκούμενων οικογενειών, πράγμα που στα 90s σήμαινε έχουμε νέο μοντέλο αυτοκινήτου που δεν καίει μαζούτ, καναπέδες νεοσέτ, φούρνο μικροκυμμάτων και προσωπικό υπολογιστή, θα έβρισκες σίγουρα τη συναγρίδα των σοκολατακίων (σοκολατακιών; σοκολατιών;) Φερέρο ροσέ. Μακράν το πιο ωραίο σοκολατάκι το οποίο επιβίωσε ως τις μέρες μας και έχω να σημειώσω, δικαίως. Η στρογγυλή παρουσίαση, το χρυσό και λιτό περιτύλιγμα, αλλά και η συμφωνία γεύσεων, γκοφρετοειδούς υφής και η ποσότητα κροκάν και του φουντουκιού δίνουν σε αυτό το μπομπόνι το χρυσό μετάλλιο στην σοκολατολυμπιάδα. Ακόμη και η διαφήμιση ήξερε τι έκανε και ως εκτούτου επιβίωσε μιμιδιακά μέχρι σήμερα χαρίζοντάς μας τη φράση ''Ω κύριε πρέσβη μας κακομαθαίνετε''.
Επίτιμη αναφορά φυσικά πρέπει να γίνει σε μερικές αμαρτωλές απολαύσεις των 90s οι οποίες είχαν πάντοτε το καλτ κοινό τους. Ξέρετε φυσικά για τι πράγματα μιλάω.
α) Σοκολατάκια ελίτσες
β) Σοκολατάκια κοχυλάκια
Αυτά τα ανώνυμα σοκολατάκια ήταν τα γενόσημα δώρα για όλην την οικογένεια. Όταν ήθελες να ανταμοίψεις το παιδί σου επειδή έγραψε καλά στο διαγώνισμα φυσικής στη Β' γυμνασίου, πεταγόσουν ως το φούρνο και έπαιρνες 1/4 σοκολατάκια ελίτσες σε λαδοχαρτοσακούλα. Το παιδί πολλές φορές, χωρις να το ξέρει η μαμά, κόντεψε να πνιγεί προσπαθώντας να φάει τις ελίτσες πετώντας τις στο στόμα, αλλά αυτές οι εμπειρίες είναι σημαντικές και το ενηλικιώνουν.
Αν πήγαινες επίσκεψη και είχες ξεχάσει να πάρεις δώρο, σταματούσες στο συνοικιακό ζαχαροπλαστείο και το μάτι σου συνήθως έπεφτε στα χρυσά κουτιά με τις εμφατικές κορδέλες πάνω ακριβώς απ' το ψυγείο με τις πάστες που έκαναν 580δρχ το τεμάχιο και σε απωθούσαν λόγω του ότι δεν είχε συμβεί ακόμη η ζαχαροπλαστειοσωτήριος επανάσταση του Παρλιάρου με τις ντεμέκ γκουρμεδιές. Επίσης η φράση black forest, ακόμη σήμαινε το Μέλανα Δρυμό. Οπότε έπαιρνες τα κοχυλάκια και συνδύαζες έτσι τα Χριστούγεννα με την παραλία. Kudos στο επιχειρηματικό μυαλό πίσω απ' την ιδέα. Η γεύση τους δεν ήταν ακριβώς κακή, αλλά πάντα σε άφηνε με μία ασυντέλεστη αίσθηση απορίας για το αν έπρεπε να φας ένα ή όχι.
Για το τέλος του σημερινού άρθρου πρέπει να αναφέρουμε κάποια αξιοπερίεργα σοκολατάκια τα οποία είτε πέρασαν και δεν ακούμπησαν είτε εμφανίζονται εποχιακά. Ξεκινώντας απ' τα εποχιακά θα πω μόνο, lacta lov it. Το, συνώνυμο με τις 14 Φλεβάρη, σοκολατάκι που εντελώς ξετσίπωτα επιχειρεί να ταυτίσει την αγάπη με τη σοκολάτα. Και τα καταφέρνει, γιατί αυτά τα σοκολατάκια γαμάνε και δέρνουν.-
Υπήρχαν επίσης κάτι σοκολατάκια, σε μπλε σακούλα, που δεν θυμάμαι το όνομά τους, τα οποία είχαν μία γέμιση που έμοιαζε με αφυδατωμένο γάλα με ροκανίδια και θρυμματισμένα κόκαλα νεογνής κοτσυφοκίσσας. Μη σας ξεγελάει η απαίσια περιγραφή, ήταν αρκετά ωραία, απλώς μάλλον έπεσαν θύμα δυσμενών εμπορικών συγκυριών. Είχαν, ωστόσο, το σύντομο μεσουράνημά τους κι ετούτα.
Το ανίερο δισκοπότηρο, τώρα, είναι αυτές οι δήθεν πολυτελείς συλλογές από σοκολατάκια που βρίσκεις σε διάφορα discount σούπερ μάρκετς. Τρέμουν τα χέρια μου και μόνο που τα αναφέρω, μιας και αυτά τα σοκολατάκια με έχουν σημαδέψει ανεπανόρθωτα. Τα βλέπεις εκεί, στο ντουλάπι, σ' ένα κουτί επιστημονικά σχεδιασμένο για να προσελκύει αβίαστα το μάτι. Τα σοκολατάκια είναι στημένα σε μία όμορφη κρυστάλλινη φοντανιέρα, η φωτογραφία είναι καλοφωτισμένη και ιλουστρέ σε βαθμό που θες να τα φας με το κουτί. Έπειτα το ανοίγεις, μόνο για να διαπιστώσεις ότι είναι ακριβώς όπως και στη φωτογραφία (αυτό δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ με άλλα πράγματα!). Όλα στη σειρά, στις δικές τους προσωπικές θηκούλες, σαν μικρά έργα τέχνης, με λωρίδες από γλάσο, κάποια είναι ακόμη και τυλιγμένα ξεχωριστά σαν να είναι ακόμη πιο πολύτιμα, άσπρα, ροζ, γάλακτος, μπίτερ. Πιάνεις ένα ευλαβικά και το τοποθετείς στο στόμα, δαγκώνεις και...
... μόλις ανακάλυψες τί γεύση έχει η άμμος του γάτου σου. Αυτά τα σοκολατάκια θα έπρεπε να κυρηχθούν παράνομα! Η γεύση τους είναι τόσο κακή που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από την εκκλησία για να παραδειγματίζεται το ποίμνιον στη γεύση της ΚΟΛΑΣΕΩΣ. Τα σοκολατάκια αυτά δεν έχουν φτιαχτεί από ανθρώπους, έχουν φτιαχτεί από έξυπνες μηχανές που θέλουν να καταλάβουν το κόσμο. Είναι απαίσια, βρωμερά, τρισάθλια, μυσαρά, σκατένια, ντροπιαστικά, απαράδεκτες δικαιολογίες για γλυκά, είναι αυτό που πάει στραβά με τον κόσμο. Και το κακό είναι ότι επειδή τα αγοράζουν κυρίως άνθρωποι με άνια, αλτσχάιμερ ή κατεστραμένους γευστικούς κάλυκες δεν πρόκειται ποτέ να απαλειφθούν αλλά θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούν και τις νέες γενιές... εις τον αιώνα τον άπαντα.
Say your opinion
Log in to post comments
Κλασικό! Αν και νόμιζα οι