Δελφοί

Όποιος έχει ξεχάσει να πάρει νερό μαζί του, όταν ανεβαίνει στο μαντείο των Δελφών, παίρνει μία πικρή γεύση της Σισύφειας τιμωρίας. Προσπερνώ τους υπερβολικά οργανωμένους τουρίστες και σταματάω στο κοντινότερο πεύκο. Όλα τα είχα ξεχάσει εκτός από το πακέτο και τον zippo μου. Παίρνω μία ανάσα και ανάβω ένα. Μία – δύο τζούρες σκέφτομαι και συνεχίζω για το στάδιο. Τότε, στην νεκρική ησυχία, ακούω τη φωνή να μου φωνάζει διακριτικά ότι απαγορεύεται. Κοντά μου σε ένα μικρό κουβούκλιο κάθεται ο φύλακας.

«Έλα να καπνίσεις εδώ» μου ψιθυρίζει.

Αφού συστηθήκαμε, το «σκάσαμε». 45άρης. Η καταγωγή του ήταν από Ιτέα. «Οι περισσότεροι που επισκέπτονται αυτό τον χώρο δεν τον καταλαβαίνουν», μου λέει. «Έρχονται με τα φυλλάδιά τους, κοιτάνε τα κτίρια, μαθαίνουν την ιστορία τους, διαβάζουν πότε φτιάχτηκε το τάδε κ πότε γκρεμίστηκε το άλλο. Ξέρεις, δεν έχει και πολύ νόημα αυτό που κάνουν. Αν το σκεφτείς (και δείχνει το κεφάλι του) όλα αυτά είναι απομεινάρια της Ιστορίας… Να σου πω ένα μυστικό;…έχω ένα αγαπημένο δέντρο στους Δελφούς. Κάθε πρωί, πριν ανοίξουμε και πριν έρθω στο πόστο μου, περπατάω ως πάνω, στο στάδιο. Το δέντρο είναι εκεί, με περιμένει κάθε πρωί. Από εκει, απολαμβάνω την ησυχία του πρωινού, την ηρεμία και την ερημία αυτού του τόπου… αν κοιτάξεις ψηλά θα νιώσεις την επιβλητικότητα του Παρνασσού να σκεπάζει τα τόσα μικρά κτήρια, τα αριστουργήματα που έφτιαξαν οι πρόγονοι… θέλω να πω, ότι  οι τουρίστες κοιτάνε προς τη λάθος κατεύθυνση. Κοιτούν το δημιούργημα του ανθρώπου κ όχι αυτό της Φύσης. Το δεύτερο είναι φυσικά ισχυρότερο… θα έπρεπε να κοιτάζουν και όχι να διαβάζουν… δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις»

Σαν να του παίρνω συνέντευξη κ να έχω πάει αδιάβαστος, συνεχίζει για να καλύψει το κενό μου, την έλλειψη των ερωτήσεών μου

«…  Να σου πω την αλήθεια, ξεκίνησα από ανάγκη αυτή τη συνήθεια. Ο γιατρός, καταλαβαίνεις, μετά το έμφραγμα, σχεδόν με διέταξε να περπατάω. Και το έκανα…» «έμφραγμα;» «Ναι, έμφραγμα» «ξύδια, κοντοσούβλια κ καπνός;» «μπα… τίποτα απ’ όλα αυτά… πολύ πραγματικότητα, πολύ αλήθεια… πολύ πληροφορία και άγχος». Σαν να μπήκε μία τελεία μέσα στο μυαλό του, ο φύλακας σταμάτησε.

«Θα έχει τα δικά του», σκέφτηκα.

Μέσα στο κουβούκλιο, ο καπνός με είχε μπουχτίσει. Σβήνω το τσιγάρο στο αυτοσχέδιο τασάκι. «Λέω να συνεχίσω.» «Να το κάνεις. Είναι υπέροχα στους Δελφούς. Αν φτάσεις στο στάδιο, στάσου για λίγο να απολαύσεις το τοπίο.» Χαιρετηθήκαμε κ βγήκα στον καύσωνα. Η διαφορά θερμοκρασίας με έκανε να ζαλιστώ. Περπάτησα μέχρι πάνω, κοιτάζοντας συνέχεις το επιβλητικό τοπίο. Δίπλα μου, περίεργοι τουρίστες κοιτούσαν με εξωνυχιστική λεπτομέρεια τα ερείπια, ορμούσαν νοητά στην ιστορία.

Στην κατεβασιά (sic) δεν τον χαιρέτησα. Για να είμαι ακριβής απέφυγα να τον κοιτάξω καθώς περνούσα δίπλα στο κουβούκλιο. Στην είσοδο, οι τουρίστες στοιβαγμένοι στην ουρά κ παραζαλισμένοι από την κούραση κ τον ήλιο ετοιμάζονταν είτε να μπούνε, είτε να προσγειωθούν στην παραλία της Ιτέας. Την πληροφορία, ναι, μπορείς να την googlάρεις, σκέφτηκα. Είναι έτοιμη, λάθος ή σωστή. Αυτό που δεν μπορείς να ψάξεις, παρά μόνο σε εσένα είναι η γνώση της εμπειρίας. Όχι, δεν μπορείς να googlάρεις τον βράχο μέσα στον οποίο είναι χτισμένοι οι Δελφοί. Πρέπει να τον βρεις μόνος σου.