Στο διάολο με αυτή τη Δύση!

...

Μακριά, πολύ μακριά σε μία ξένη χώρα. Εκεί που οι βοκαμβίλιες ανθίζουν χωρίς νερό και χωρίς γκρίνια. (Δεν χρειάζονται τίποτα από τα δύο σε μεγάλη ποσότητα.) Κάπου εκεί θα βρεις αυτό για το οποίο θα είσαι ευτυχισμένος. Γιατί σε αυτό το κωλοχώρι της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, το μόνο που έχεις είναι την ελπίδα ότι θα γίνεις κάποια στιγμή επαρκής. Αν δεν  έχεις παραδώσει αυτή την ελπίδα στη θλίψη και στην παραίτηση.

Το σοκ από τέσσερα μνημονιακά χρόνια (οικονομικά και πολιτισμικά) βρίσκει κερδισμένη τη Δύση. Η τελευταία χαροπαλεύει να κρατήσει την παγκόσμια επιρροή και κυριαρχία και είναι πανέτοιμη να συγκρουστεί με ότι πιστεύει ότι θα διεκδικήσει την ιστορική αποκαθήλωσή της. Σε ουδέτερο έδαφος οι προτεσταντικοί Αγγλοσάξονες μετέτρεψαν σε πεδίο μάχης την ιστορικότερη ευρωπαϊκή χώρα.

Έχοντας απειλήσει, σαδίσει, βιάσει κάθε εκατοστό της ψυχής του νεοέλληνα, οι απόγονοι των βόρειων βαρβάρων, ο λαός που γέννησε και θαλπώρησε τον μεγαλύτερο δικτάτορα του περασμένου αιώνα, καθιστά υπεύθυνη την Ελλάδα για τη μη τήρηση μίας εταιρικής σχέσης. Την τοποθετεί ενώπιον των ευθυνών της και την δείχνει με το παχύ, γεμάτο λίπος δάκτυλό της.

Μετά και αφού η Δύση έχει τραβήξει στην Ελλάδα τα “πρώτα μανίκια”, την χαϊδεύει, την περιποιείται βάζει ιώδιο στις πληγές της, σκουπίζει τα αίματα που τρέχουν από τις πρωκτικές πληγές της, της προσφέρει ένα ποτήρι νερό γιατί έχει και συνέχεια. Και την θέλει για την αυριανή μέρα. Η Δύση θέλει την Ελλάδα ένα εύκολο θύμα, ένα trafficking θύμα να το βλέπουν οι σλαυόφωνοι λαοί και να φοβούνται. Και να φοβούνται πολύ. Και να φοβούνται ακόμα περισσότερο.

...

Ο νεοέλληνας σαπίζει στην κενοδοξία του. Μάταιο κληροδότημα των διεστραμμένων προγόνων του (που τους οδήγησε στον αφανισμό), ο νεοέλληνας, έρμαιο βαλκανικό μπάσταρδο, με χιλιάδες γαμήσια στην πλάτη του, κουβαλάει πάνω στο ιστορικό του γαιδούρι νίκες και ήττες. Κυρίως ήττες. Αφού καταφέρνει και σταυρώνει μόνος του και χωρίς ζήτηση τους δικούς του Μεσσίες. Αφού καταφέρνει και αυτοκτονεί κάθε λεπτό της μικροπρεπής του ύπαρξης, αφού έχει καταφέρει να αποκηρύξει το Βυζάντιο, την απόβαση στη Σμύρνη, την πολιτισμική του ιστορικότητα , την νεοελληνική του τουρκοσκλαβιά, αφού έχει καταφέρει να διαδώσει σε όλο τον κόσμο ότι αποτελείται από ένα μάτσο άεργους ποιητές και πότες, ο νεοέλληνας γκρινιάζει Κοιτάξτε τι μου έκανε η Δύση! Κοιτάξτε κόσμε τι μου κάνει η Δύση! Με πηδάει!

Στην χαραυγή του 21ου αιώνα, η Ελλάδα έφαγε το πρώτο, δυνατό της γαμήσι. Καίριο, ανυποψίαστο από την πλευρά της, αιφνιδιαστικό. Δεν ήταν το πρώτο, ούτε θα είναι το τελευταίο. Χαραγμένο στις ηλιοκαμένες πέτρες της, στις αιματοβαμμένες ελιές της και στο διαυγές κλαμένο χαμόγελο των όμορφων νησιών της, βρίσκονται χαραγμένα τα λόγια του Έλληνα ποιητή. Αυτόν που δεν διαβάζουν πια. Ούτε τα χείλη των παιδιών, ούτε φυσικά τα χείλη και τα μάτια των χιλιάδων βλαχοελλήνων, των αμόρφωτων αισθητικά και κειμενικά.

Φυσικά και η Ελλάδα αποτελεί μία κραταιά και ισχύουσα εικονική πραγματικότητα. Αν θέλεις, ένα πυρετώδες και κάπως πρόχειρο κατασκεύασμα του Βαβαρού μπεκρή και του πολυπολιτισμικού Νεουορκέζου. Τηλεοπτικά και επικοινωνιακά, η εγχώρια πραγματικότητα βρίθει από την ψευδή και άκρως αυθεντική δυτική εικόνα: φτώχεια παντού. Δράμα σε κάθε γωνία. Ένα κατεστραμμένο κράτος. Ο Κρόνος έφαγε και το τελευταίο του παιδί. Ο Δίας είναι νεκρός.

Η Ελλάδα είναι μία χώρα σε πτώση. Οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική, μα πάνω και πέρα απ' όλα είναι μία χώρα σε ηθική κρίση. Οι βυζαντινές της αξίες πνίγονται και παθαίνουν ασφυξία μέσα στα κάτουρα από μπίρα των Βαβαρών και των Σαξόνων που έχουν αποφασίσει να μετατρέψουν σε πουτάνα και σερβιτόρο, όποιον Έλληνα τους επιτρέψει κάτι τέτοιο. Φυσικά, ο Έλληνας δεν είναι αθώος. Κάθε άλλο.

Φυλετικό και ρατσιστικό τσουτσέκι ως το κόκαλο, αμόρφωτος παρίας με τον μανδύα μίας περασμένης μόρφωσης και μίας αναχρονιστικής έπαρσης, ο νεοέλληνας είναι φανφάρας στα απλά και λιτός στα δύσκολη. Τα σημαντικά ανήκουν στη Δύση. Τα ασήμαντα ανήκουν σε αυτόν. Με μία επιφατική απλότητα (εκλαίκευση και υπεραπλούστευση της κακιάς ώρας) ο κάθε ένας από τους λίγο – ελάχιστα απογόνους της άλλοτε κραταιάς μεσογειακής ελληνιστικής αυτοκρατορίας, έχει μετατραπεί σε προμαχώνα μίας εκ των δύο ακόλουθων κατηγοριών:

Είτε υπερασπίζεται, ως βλαχάκος, χωρίς να ξέρει, ούτε να διαβάζει μία παράδοση, η οποία τον οήγησε ως εδώ, είτε μένει ένας wannabe δυτικός. Κάνοντας follow up / προσπαθώντας σε κάθε τι που νομίζει ότι θα ενισχύσει το image του μεσαίου, επίσης απαίδευτου αγγλοσάξονα. Κοινώς, ο Έλληνας για μία ακόμα φορά στην ιστορία του επιθυμεί να μιμηθεί τα κακά. Όχι τα καλά. Να μιμηθεί τη μαιμουδιά. Να μιμηθεί το εύκολο. Αυτό θέλει. Να γίνει ο μιμητής. Και όχι ο παραγωγός.

Μην ξεγελαστείς από τις προοδευτικές φωνές. Μην ξεγελαστείς  από τα success stories και τους αμερικανοποιημένους “συντρόφους” σου. Αυτό το χώμα είναι καταραμένο να μείνει στη μέση. Η καμπάνα, το αίμα, η πέτρα είναι ότι έχεις κληροδοτήσει. Και όχι η βάρκα, η ελιά και η θάλασσα. Η κουτοπονηριά και μία απέχθεια για την πρόοδο είναι ότι έχεις κληροδοτήσει. Και όχι μία σεβάσμια και έντονη καθημερινή θρησκευτικότητα. Μαθημένος κλέφτης και εντολοδόχος, ο νεοέλληνας περιμένει στην κορφή του λόφου για ένα ακόμα πλιάτσικο. Όταν δοθεί η ευκαιρία. Όταν ο καιρός είναι καλός. Αλλιώς θα φάει ξερό, πολυήμερο ψωμί. Ή θα παραδοθεί.

...

Στο διάολο πια με τους εφιάλτες αυτής της χώρας! Στο διάολο με τους εκάστοτε προδότες, άλλοτε μισθοφόροι του Πέρση βασιλιά, άλλοτε μισθοφόροι των Βαβαρών, άλλοτε μισθοφόροι και εντολοδόχοι του Θείου Σαμ. Στο διάολο με αυτούς που σκύβουν το κεφάλι, με αυτούς – με τις μαύρες κουκούλες που κρύβουν στο μπακάλικο τα προϊόντα για να τα πουλήσουν ακριβότερα. Στο διάολο πια με τους ντε μεκ διανοούμενους που αναπαράγουν μία νεκρή αριστερίστικη μαλακία που στεγνώνει τα μυαλά και δεν τα αφήνουν να επαναστατήσουν!

Η Δύση στην Ελλάδα, η δυτική Ελλάδα αυξάνεται και πληθαίνει. Την Κερκόπορτα άνοιξε μία και  καλή τα απολειφάδια του κακώς ενοούμενου Βυζαντινισμού. Της απομίμησης και της κριτικής. Η Δύση στην Ελλάδα έχει κυριαρχήσει. Και η χώρα θα γίνει όσο πιο δυτική μπορεί να γίνει. Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν θα γίνει Δυτική. Για μία πλειάδα λόγων που δεν αρκεί το   porca για να αριθμήσει, αναλύσει και να εξηγήσει. Η Ελλάδα θα παραμείνει αφοριστικά ένα πεδίο βολής. Για κάθε νέα τακτική, πολιτική. Ένα θέρετρο διανοουμενίστικων εφαρμογών. Ένα μεγάλο ξενοδοχείο. Ένα αρχιπέλαγος νεκρών και θλιβερών ποιητών που τα λόγια τους δεν εισακούστηκαν. Που τα λόγια τους κρέμονται στις πόρτες και στα παράθυρα των νεοελλήνων. Εκείνων που προτιμούν τον νεοραγιαδισμό παρά μία επανάσταση παραγωγής. Τίποτα άλλο, δηλαδή από το προφανές: Την ανάληψη των ιστορικών ευθυνών τους. Μία ρήξη με το παρελθόν. Την επανακατασκευή του Παρθενώνα. 

Στο διάολο, λοιπόν, με αυτή τη Δύση! Στο διάολο με ότι σε κρατάει πίσω! Στο διάολο με τους νέους εφιάλτες! Στο διάολο με τους μιμητές! Στο διάολο με το όλο το κατεστημένο σκυκολόι και τους υποτελείς του!

Όσοι έχουν μείνει, ας πούνε, στο διάολο με ότι τους κρατάει πίσω. Αλλά θα πρέπει να ξέρουν. Ότι το προσωπικό κόστος θα είναι τεράστιο. Ότι η ρήξη θα είναι συθέμελη και ουσιαστική. Είναι αυτοί που αν τα καταφέρουν, θα τραβήξουν την χώρα αλλού.

Σε έναν νέο, διαφορετικό, γενναίο κόσμο.

porca.gr