Ανθρώπινο μνημείον

Είμαι ένα ανθρώπινο μνημεῖον.
Αναμνηστικό τοποθετημένο
αόριστα κάπου στη γη.
Μνήμη που φθείρεται στο χρόνο
ανηλεώς, με βραδύτητα, οδυνηρά.
Γερασμένα κύτταρα
που σκορπίζονται ανεξέλεγκτα
στην καθημερινότητα.
Η θλίψη της ασάφειας
ο ιστός της τύφλωσης
η παραμόρφωση
η πορεία στο άγνωστο
έχουν αρχίσει ανεπιστρεπτί.
Στη θέα της τελευταίας σταγόνας αίματος
που στέρεψε μετά την πλημμύρα της νιότης
βουλιάζω και πνίγομαι.
Τέτοια άβυσσο, ούτε η θάλασσα έχει.